Oma en opa

Bij het krijgen van kleinkinderen sta je als van zelfsprekend stil bij de invloed die je eigen oma’s op jezelf hebben gehad. Sta je stil bij je eigen moeder die ook oma werd. Voelden zij diezelfde overweldigende liefde voor hun kleinkinderen, het lijkt mij als vanzelfsprekend. Mijn beide oma’s hebben op mij een grote invloed gehad, weliswaar heb ik hen niet zo heel vaak door omstandigheden meegemaakt. Maar die keren dat ik hen wel zag hebben een diepe en liefdevolle indruk op mij achtergelaten.

Mijn ene oma bijvoorbeeld was mediamiek begaafd. Toch sprak men daar in die tijd helemaal niet over. Het werd zelfs verzwegen alsof het een ziekte betrof. Wellicht wist men niet hoe er mee om te gaan en was het toen ook maar beter er dan ook helemaal niet meer over te spreken. Die oma sprak niet veel, maar keek altijd vol liefde naar mij. Nu nog heb ik het gevoel dat deze oma stil naar mij kijkt.

Mijn andere oma was ook een hele gevoelige en krachtige vrouw. Van haar zijn veel gezegden in de familie blijven hangen: ‘als gij niet wilt dat u geschiedt doe dat ook een ander niet’, en ‘wie goed doet goed ontmoet’. Maar vooral het eerste gezegde kon mij als tiener moedeloos maken want ik wilde dat zo graag helemaal begrijpen. Ik wist wel ongeveer wat ze bedoelde maar de woorden waren toch wel te ingewikkeld. Gedurende mijn hele leven dacht ik zo vaak aan haar woorden en wat waren ze juist. Die oude gezegdes te willen begrijpen is een leidraad geweest in mijn leven.

Nu ben ik zelf oma. En kijk naar mijn drie kleinkindjes van bijna 4, net 2 en een veertien dagen geleden geboren meisje. En voel mij innig tevreden.

Toch vraag ik mij niet af of ze iets van mij zullen onthouden. Misschien willen ze wel iets meenemen van wat ik zo hier en daar laat vallen, maar liever is het mij dat ik mijn leven gewoon leef en mijn manier van leven wellicht voor hen als voorbeeld kan dienen.

Ik gun het mijn kleinkinderen zo om hun leven, zoals zij zich dat in deze werkelijkheid hadden voorgesteld, te kunnen laten leven. Mét de keuze van juist die ouders, die familieleden, die opa’s en die oma’s. Mét die ervaringen die zij hebben verwerkt en opgedaan in vorige levens en wellicht onverwerkte ervaringen juist uit die vorige levens, samen met dat wat zij zich als doel hebben gesteld in dit leven.
Want wij kunnen hen niet vertellen hoe ze moeten leven. Is het niet de grootste graad van liefde om juist die vrije wil te respecteren en hen te gunnen hun eigen fouten mogen te laten maken, om hen zelf alle ervaringen op mogen laten doen en zelf alle ervaringen laten verwerken.

Om als opa en oma niet anders te hoeven zijn dan de stralende zon waar onze kleinkinderen zich aan kunnen warmen.

Yvonne Hagenaar-Ratelband