Bemoeien

Wat zijn we toch allemaal bezig om anderen te vertellen hoe ze hun leven moeten invullen. Hoe ze moeten denken, hoe verkeerd ze het allemaal doen. Wat weten we het zelf toch allemaal verschrikkelijk goed. Die ander, die heeft er werkelijk geen kaas van gegeten. En ook niet spiritueel natuurlijk. Wat weet die nou eigenlijk van het leven. Wat weet die nou eigenlijk van al die dingen waar jij over weet.

Wat zijn we toch goed. Want wij weten het allemaal. Gek eigenlijk dat die anderen maar steeds niet willen horen hoe het leven in elkaar zit. Weet je wat, wij zullen het die ander wel even vertellen. Dat we ons met het leven van die ander bemoeien? Wel nee, hoe kóm je daarbij, ik zeg toch gewoon hoe hij wél moet leven. Hij weet waarschijnlijk helemaal niet hoe hij moet leven en dat zal ik hem wel even vertellen, ik weet dat állemaal.

Die ander wil niet luisteren?
Geen probleem dan schreeuwen we het de ander toe. Want die ander schreeuwt immers ook. Maar wij weten toch dat we helemaal gelijk hebben… En we schreeuwen nog harder en eisen ons gelijk. Oeps en bij sommigen gaan er nog klappen vallen ook. En sommigen rollebollen ook nog over de grond de ander woest de keel dichtknijpend om maar vooral die ander te laten weten dat hij het niet bij het juiste eind heeft. En weet je wat? We gaan gewoon scheiden, want ik kan ab-so-luut niet meer met die ander leven. Zelfs niet op één planeet met die ander leven…

Hoe is het toch mogelijk dat die ander nou helemaal niet wil luisteren. Wij weten het, want weten wij niet alles? Want wij hebben de wijsheid in pacht… En als die anderen niet willen luisteren, nou dan gooien we gewoon met bommen en granaten!! Geen probleem, daar hebben we toch veel van, en, de economie veert daar lekker van op. Dat zal die ander leren, dan moeten ze wel weten dat ze ongelijk hebben. Zij zijn toch begonnen, wij, wij waren onschuldig dus wij mogen toch hetzelfde doen als die ander… toch? Wij slaan er dus ook op heftig los. En die ander? Nou die ander is dus ook kwaad en wil ook weer zijn gelijk hebben en krijgen en die slaat er ook lustig op los. En zo gaan ze maar door en door en door, de eeuwen door en het lijkt alsof er geen eind aan komt.

Velen blijven hier maar in vast zitten en velen moeten dit in deze incarnatie voor de eerste keer meemaken. En velen wellicht wel voor de laatste keer. Slaan en meppen, scheiden, alle bommen en granaten…



Eens zal de mensheid leren dat alle grieven, alle problemen, alle akeligheden gewoon met Liefde te overwinnen zijn.
Voorlopig lijkt het dat velen daar nog niet aan toe zijn en het lijkt dan ook maar het beste om hen daar in te laten.

Hen nu ook te gaan zitten vertellen dat het op een andere manier kan, wekt ook weer zo veel irritatie en woede op.

En, je doet dan precies hetzelfde, je wilt je eigen mening bijna opdringen aan de ander...

Kunnen we de mensheid, de mensen láten in hun geloof dat kwaad met kwaad vergolden moet worden, hen láten in hun geloof dat je 'op een gegeven moment' moet terugslaan?

Voorlopig is het voldoende om te zeggen dat je er zelf 'anders' over denkt en het daarbij te laten.

Sommigen vragen dan 'hoezo anders': 'Gewoon, de weg van de Liefde'.

De ander wel heel goed duidelijk maken dat hij over de schreef gegaan is.
Dit kán niet en de verantwoording hierover in je leven ligt bij jou. En de ander het eigen voorbeeld te geven van een duidelijk maar liefdevol leven.

Want denk je nou werkelijk dat God óns nodig heeft om een van Zijn schepselen tot de orde te roepen??

Graag besluit ik met een zin uit de vorige tekst:
Zonde bestaat niet, alles is Karma.


Yvonne Hagenaar