Ja, het is maar al te waar dat veel vrouwen een stil verdriet binnen in zichzelf hebben over zwangerschappen die niet doorgegaan zijn om welke redenen dan ook. De generatie vrouwen die zo'n dertig jaar geleden jong was vertelde dat er eigenlijk niet één vrouw was die niet deze verdrietigheden had meegemaakt, of te veel zwangerschappen, het verzwakte lichaam, stiekeme abortussen dát wel, miskramen, ook wel sterfgevallen hierdoor, enfin dat was die generatie en álle generaties daarvoor, ze wisten niet beter of dat stille verdriet hoorde bij het leven van vrouwen.

Toch heeft onze generatie mede door de vrije keuze van de pil daar minder onder geleden. Maar wel velen van ons weten wat een miskraam is, hebben een abortus ondergaan en ook kinderen, door welke druk dan ook van buitenaf, moeten afstaan.

Voor vele vrouwen die nog steeds, en het mág hoor, nog steeds met dit verscheurde verdriet worstelen is wél een verlossing. Het is niet nodig je zelf te kwellen met schuldvragen en spijt.

Neem de tijd, en visualiseer de zon en verbindt dat met je eigen zonnevlecht, probeer je problemen zo goed als je kunt zonder emotie te bekijken en kijk of je hele geschiedenis van af het begin kunt bekijken, vanaf een afstandje.

Belééf alles weer opnieuw en láát je maar in die emotie meesleuren, huil maar, en dat kan wel een uur duren of misschien wel langer, neem de tijd en huil alles er uit en laat in je gedachten de ziel opnieuw in je buik hechten, beleef de zwangerschap van 9 maanden in een fractie van de tijd, beleef de geboorte die anders plaats gehad zou hebben en pak de gevisualiseerde baby op en koester en hou er van en geef je totale Liefde aan dit kind.

Visualiseer een prachtige plek in de natuur waar je het gevisualiseerde lichaam onder de aarde legt, neem de ziel weer in je handen en huil als je dat wilt, maar geef aan die ziel ál je Liefde en blaas en geef haar door de driehoek die je met je handen gevormd hebt (duimen en wijsvingers tegen elkaar) terug naar de Astrale wereld, met andere woorden gun haar (de ziel) weer verder te gaan in haar evolutie.

Doe je dit niet dan blijft door het éigen 'zelf-mede-lijden' die ziel vast rond de moeder en kán eenvoudig niet verder, dan begrijp je dat dát geen liefde is maar iets vasthouden wat niet meer gematerialiseerd kan worden, eigen belang zou je kunnen zeggen, de pijn vasthouden omdat je vindt dat je die 'straf' verdiend hebt.

Niemand anders hoef je te vergeven, niemand hoeft hou vergiffenis te geven: VERGEEF JE ZELF. En laat het los.

copyright Yvonne Hagenaar 10 mei 2000