Stap in het Licht

Zich onbegrepen voelen

Er zijn nogal wat mensen die zich diep ongelukkig voelen. Maar juist die mensen zijn tot zulk een diep voelen in staat. Zij voelen, ook al is het een akelig gevoel. Ze weten in ieder geval dat ze uit dat gevoel wensen te komen. Dat er een andere kant van het leven moet bestaan waarin zij wel gelukkig kunnen leven. Dus niet meer van de ene dag op de andere 'overleven' maar werkelijk leven. Hoe graag zouden we elkaar niet wensen te helpen. Willen we niet allemaal hetzelfde: de andere gelukkig zien – dat is toch wat ons werkelijk beroerd?

Om uit dat ongelukkige gevoel te komen zijn vele wegen. Veelal voelt de mens zich onbegrepen en slaat als het ware woest om zich heen. Daar is natuurlijk niets op tegen, dan blijft het tenminste niet in de aura zitten en slaat het allemaal niet meer naar binnen.

Toch zou iemand die zich onbegrepen voelt kunnen nadenken dat hij of zij juist eerst bij zich zelf moet beginnen. Kunnen nadenken dat ze het in zich zelf dienen te zoeken. En de schuld niet bij de ander neer kunnen leggen. Want dat doen ze steeds maar weer en steeds maar weer: ze leggen de schuld altijd maar weer bij de ander neer.

Wat jammer is dat toch.

Want het zijn toch altijd mensen die net zoals wij zelf zijn. Er zit geen verschil tussen ons mensen. We zijn alleen één.

Toch zit er een verschil.

Het lijken krachtige mensen, maar hun kracht zit slechts in het uitschreeuwen.

Gebruikten zij die kracht om naar binnen te richten, dan kunnen ze de pijn omdraaien.

Maar omdat ze dénken dat ze krachten hebben, voelen ze zich daar goed bij. Toch is het niet anders dan een gevoel dat ze kennen en waar ze geen afstand van willen doen. Het lijkt een gewoonte geworden waar ze zich in lijken te wentelen.

Het in hun eigen Goddelijke Gevoel te Zijn durven ze niet aan, denkende dat dat niets te betekenen heeft, ze hebben angst dat er niets is. Omdat ze niet op zich zelf vertrouwen.

Echter er zijn wel mensen die dat Goddelijke gevoel wel even ervaren hebben en vervolgens verder weinig mee gedaan hebben, behalve dan zich zelf beroepen hebben op dat Goddelijke en nu eisen van anderen om hen serieus te nemen. Maar wie neemt nu eigenlijk wat serieus?

Het Goddelijke trekt zich onmiddellijk terug als alle illusies niet opgeruimd zijn. En dan is die mens wanhopig geworden: het Licht komt niet meer terug en ze schreeuwen het uit – maar niemand kan hen helpen. Slechts zij zelf zijn in staat om zich zelf te helpen.

De bedoeling van het leven dat we zulke mensen tegen komen is: we kunnen er van leren. Zij laten ons zien hoe triest het kan zijn als een mens zich beroept op wat eens geweest was. Heel even geweest was. En dan vervolgens de erkenning te eisen van anderen. We kunnen de gigantische pijn zien van die mens: we kunnen er naar kijken en niet veroordelen, slechts kijken en mededogen voelen.

Dan staan we er verder van af, dan laten we ons niet in de emotie meevoeren.

Dan kijken we slechts – maar wel altijd vanuit de onmetelijke Liefde naar die ander toe die zich toch eens bij zich zelf zal komen en zo tot het Liefdevolle zal terugkeren.

Namasté,

Yvonne Hagenaar-Ratelband