De verontwaardigde krantenkoppen schreeuwen je tegemoet. En ze hebben allemaal gelijk, natuurlijk. De een is nog verontwaardigder dan de ander. Men vindt dit en men vindt dat. En iedereen heeft altijd gelijk, natuurlijk. Hoe erg het ook is, allemaal laten we ons meeslepen in de emotie van alledag. In de emotie wat we daar toch nu allemaal weer lezen. Vreselijk, wát erg.

Hoe lang gaat dat nu eigenlijk al? Wanneer kwamen de eerste kranten? Zal het ergens aan het eind van de 19e eeuw zijn geweest?

En ineens kan niemand meer zonder. Iedereen wil alles van en over de ander weten.

Maar het kan nog beter: de tv. Nog meer nieuws, nog meer en nog meer.

Ja, anders verliezen we de greep op de dingen. Hmm.

Is het niet interessant om álles te weten? We hebben wel 4 abonnementen horen we zeggen. En altijd het Journaal aan. Ook bij de BBC: erg goed. Tot vlak voordat we gaan slapen, en nemen het nog mee in onze slaap ook. Weten we dat eigenlijk wel?

Zachtjes laten we ons in een keurslijf drukken. Zachtjes gebeurt dát waar we allemaal bang voor zijn, zachtjes láten we ons meeslepen in grote verhalen dat het inderdaad zo moet en niet anders.  Zo heel langzaam aan vinden we het allemaal waar wat we horen en lezen en laten ons beïnvloeden. En vinden we dat die gelijk heeft, of die. En eigenlijk zijn we niet meer in staat om rustig bij ons zelf over de dingen na te denken. Want er komt wéér nieuws. We hebben geen tijd, nou even stil, want het Journaal komt zo.

Zo kun je je afvragen waarom toch altijd die verontwaardiging getoond dient te worden. Is het wel zo noodzakelijk om al die ellende van anderen te horen? Het vernemen lijkt al meer dan genoeg. Men kan er blijkbaar niet genoeg van krijgen om alles tot in de bloederigste en onsmakelijkste en akelijkste vormen te schrijven en te lezen. Er ís publiek voor. Willen we daarbij horen?

Meningen worden als het ware ‘opgedrongen’. Want dat is toch een kwaliteitskrant. Ze hebben allemaal gelijk. Nou dan, wat zeur je dan.

Heet dit zeuren?

Zien we niet dat hier angst achter zit?

Angst dat we te kort komen. Angst voor de ander. Angst voor álles. Verpakt in verontwaardiging.

Zit hier liefde in? Liefde naar je medemens?

Stel je voor dat je zou lezen: wat jammer dat deze mens niet begrepen heeft dat hij niet te kort gedaan is, maar dat hij zelf te veel verwachtte. Wat jammer dat er ingebroken is, maar is dit niet gelijk een metafoor voor het laten inbreken bij jezelf. Wat jammer dat er zo’n angst is voor de huidskleur van de ander. Wat jammer dat er zo’n angst is voor het verzenden van emails. Men kan het blijkbaar niet zomaar laten gaan, er moeten weer regels komen: omgangsregels. Angst dat de macht uit handen gegeven zal worden? Geen vertrouwen in de mensen? 

En we vinden het langzaamaan dat alles normaal is als álles in regeltjes vastgezet wordt. Geen verantwoording meer voor je eigen daden, als je de regels volgt gaat alles goed met jou. Heus wij menen het goed. Wij kunnen het weten, want wij zijn de mensen die daarvan af weten. Wij zijn daar gespecialiseerd in.

Hoeveel mensen zouden er deze afgelopen weken niet bij zich zelf gedacht hebben: wat jammer dat ik niet bij mezelf gebleven was. Ik had gewoon mijn eigen gevoel moeten volgen.

Kunnen we ons zelf die luxe gunnen? Door rustig over alles na te denken en te láten? En voor jezelf de verantwoording nemen voor ál je daden?

Het lijkt een toekomst droom.

Toch komt die droom uit.

Het bestaat nu al.

Er zijn al mensen die zich nauwelijks nog meer laten beïnvloeden door buitenaf. Die zich niet meer druk maken over al die vormen van regels. Die rustig begrijpen dat het met macht te maken heeft en tot op zekere hoogte daarin mee gaan. Die rustig begrijpen dat het met bewustzijn te maken heeft: het accepteren en loslaten. Die wéten, neen voelen, dat elders in ons land, in de wereld nog veel mensen zijn die diepongelukkig zijn. Die hun liefde naar die mensen zenden. Soms gezamenlijk in een meditatie, soms alleen, de aarde in een kring van Liefde omringen. Die zelf hebben ervaren dat hun gedachten krachten zijn en in een rustige kalme meditatie in zich zelf hun ervaringen omzetten in positiviteit. En zo de dag van morgen in Liefde voorbereidend.

Dan kun je de drukte om je heen láten, en vind je de vrede in jezelf.

Dan kun je rustig luisteren naar het geweld in de wereld, maar weet je dat je daar niets mee kunt. Behalve jouw diepe diepe liefde aan hen te sturen en respect te hebben voor die velen die zo’n  moeilijk karma lijken te hebben.

copyright Yvonne Hagenaar