De na-Atlantische tijd...



Op deze plek in het zuiden van Europa zijn er velen geland indertijd. Zij brachten hun waarheid aan de mensen. Velen geloofden het en waren er blij mee. Het was vele jaren van duisternis geweest. De na-Atlantische tijd. Alles was overstroomd geweest en de mensen waren blij met een lichtpunt en wisten dat de duisternis voorbij was.



Velen hadden in angst geleefd.

Velen wisten niet meer wat te doen.

Enige overlevenden kwamen hier en brachten hen Licht.

De invloed van de zon deed zich weer gelden en de duisternis verdween langzaam. Het liefdegevoel ontsprong langzaam en de nevel trok op.

Vijduizend jaar had de duisternis geduurd.

Geen zon.

Geen invloed van de zon en de mensen wisten dat alles weer opnieuw moest. Langzaam kwam de kennis van het plantenrijk weer boven.

De mensen waren angstig en wisten niet wat ze verkeerd gedaan hadden.

En nu waren de ‘ouden’ -  de wijzen, die langzaam weer incarneerden, op de aarde gekomen.

Zij hadden de dringende behoefde om aan de volkeren rondom van het Licht te vertellen. Van de Bron waar de mens van af geweken was geweest voor al weer zoveel duizenden jaren.

De mens was onkundig dus daar niet schuldig aan.



Weer gaat de mens in dit huidige tijdperk van het Licht kennis nemen. De mens is nu niet onkundig meer - zij heeft de kennis. Nu is het van belang het gevoel&Mac247;p de kennis te leggen en zo een kosmische bruilof te verkrijgen. Ook nu ‘landen’ -incarneren- er mensen met kennis en inzicht. Ook nu zijn er jaren van -innerlijke- duisternis geweest.



Voor het allergrootste belang is dat mensen naar hun innerlijk luisteren. Niet het uiterlijke denken bepaald maar de innerlijke kennis. Is dit eenmaal verkregen dan is de ‘hemel’ op aarde bereikt.

Alle liefde en wijsheid komen uit het innerlijk.



î Yvonne Hagenaar

december 2000