Een overpeinzing waard.



Mijn hart is nog te rusteloos, het wacht op een langzamer kloppen, de beslommeringen van alle dag drukken er nog te veel op. Men dient in alle rust te luisteren. Kalm afwachten en in jezelf luisteren.

Adem diep en laat alles van je afglijden.

Nu is het mijn eigen stilte die spreekt.



Velen komen en velen gaan.

Velen hebben al een hoger bewustzijn en voelen daardoor de liefde in en om hen heen. Zij ervaren hun eigen hemel.



Op deze wereld krijgen vele bewustzijnsvormen een plaats. Nergens anders in het Universum komt dit voor, hoog en laag bewustzijn leeft als het ware door elkaar heen en aan de buitenkant is dat niet te zien.



Op het Licht van de wereld, dat steeds groter wordt, komen ook lagere bewuste zielen af. Maar is dat de schuld van de lagere bewustzijnsvormen? Hebben zij niet de vrije wil om bij ons te komen, die vormen die al een beetje van het Licht kunnen verdragen, die vormen die in hun werelden het hoogste bewustzijn in zich dragen, kunnen we hen dan verbieden het Licht op te zoeken?



Hoe deze zielen hier komen? Zij incarneren bij de minderbewuste zielen op deze aarde. Ze hebben met oorlogsvoering en geweld te maken. Willen dat ook uitdragen op onze wereld.



We kunnen ons afvragen: hoe gaan we daar mee om.

Zijn de mensen die zichzelf een hoger bewustzijn toeschrijven werkelijk van een hoger bewustzijn? Of slaan ze in grote getale de ‘vechtjassen’ neer?

Zijn ze in staat om met Liefde en geweldloosheid te reageren? Is dit niet de grote kans van de mensheid, om zichzelf in de spiegel te zien?

Kunnen we duidelijk zijn naar de ander en uitleggen hoe we met elkaar in harmonie willen leven of slaan we er uit angst gelijk op los?



Kunnen we nog die Liefde in ons voelen als we een wanhopig en geweldadig mens in de ogen kijken? Ongeacht de uitkomst?



Als we daartoe in staat zijn, is het dan niet zo dat we de ander aan het denken hebben gezet?

Zijn we met z’n allen in staat om zo veel Liefde bijeen te brengen dat de ander de geweldadigheid kan neerleggen?

Of laten we ons meetrekken in het geweld.



Het gaat er om: hoe ga je er mee om....

Een overpeinzing waard.



Yvonne Hagenaar 

copyright september 2000