Maar goed, het was ook wel wat, ben je er even een paar jaar niet geweest en je komt nu: je weet niet wat je ziet. Er is als een dolle gebouwd.

Waar vroeger een klein hotel was met een apart stuk strand voor mannen en een apart stuk voor vrouwen, en let wel: niet tegelijk het strand op! Zoiets als twee uur voor mannen en een uurtje voor vrouwen. Tja.

Moet je nu komen! Het ene luxe hotel na het andere. Maar heerlijk hoor, lekker weertje, een zacht warm briesje, hm heerlijk. Lekker hoor om dáár je zaken te moeten doen. Dat is wel eens anders geweest, de prachtige hotels met airconditioning zijn slechts de verworvenheden van de laatste decennia.

Ook onze vriendelijke vriend-zakenrelatie is met zijn tijd meegegroeid. Was het een aantal jaren geleden dat hij vrouwen niet aankeek, nu rijdt hij met zijn luxe auto vrolijk langs de toeristische plaatsen. Hij praat zelfs met mij en kijkt mij recht in de ogen en ik schrik er bijna van: oeps hij neemt me helemaal serieus. Zat ik daar vroeger maar een beetje bij te zitten: ik hoefde immers niet echt op te letten, nu moet ik zelfs iets terugzeggen want hij dient toch wel te weten dat ik zijn woorden serieus neem en dat ik ook wel wat afweet van hetgeen hij zegt.

Zijn vrouw vindt het nog steeds veilig om gesluierd te lopen. Zij is daar trots op, ziet het als een verworvenheid, het geeft haar een stuk rust niet nagestaard te worden door mannen. Ik loop met haar en haar dochters door winkelcentra en ben zo&Mac226;n beetje de enige die niet gehuld is in het zwart. Toch wel, ik heb me een beetje aangepast met een zwarte broek en een zwart truitje. 't Was een beetje koud in de Mall&Mac226; en gelukkig zat het in mijn koffer en het leek me wel wat om ook zwart te dragen. We worden helemaal niet nagekeken, iedereen gaat totaal in zich zelf op.

Ik echter, kan mijn ogen nooit afhouden van al die prachtige mensen. Van sommige vrouwen  zie ik alleen de ogen die werkelijk meer dan prachtig opgemaakt zijn en die met grote expressie de wereld inkijken. Er zijn vrouwen die werkelijk helemaal niet meer te herkennen zijn en met zwarte maskers voor hun gezicht lopen, maar wel prachtige, zeer uitbundige schoenen dragen. Maar ook oudere vrouwen die totaal in het zwart, gebukt gaan onder hun eigen zijn.

De mannen hebben scherp gesneden gezichten met zwart haar en dragen het witte gewaad dat bij hun land hoort, de prachtige witte hoofddracht staat hen magnifiek. Er zijn jongere vrouwen die werkelijk heel brutaal hun chador open laten en zo laten zien dat ze prachtige moderne kleren dragen. Alles loopt op deze vrije vrijdag door elkaar.

Het is mij ook iedere keer weer een raadsel hoe die schattige kleine kinderen in het gewoel feilloos weten in welk zwart gewaad hun mama zit. Ik zie ook hele jonge vrouwen met hun kindjes in de wandelwagen, de papa met aan elke hand twee zoontjes. Het verbaast mij eigenlijk op publieke bankjes midden in het winkelcentrum moeders te zien zitten die gewoon borstvoeding geven. Heel apart, je zou toch zeggen dat dat dan ook helemaal niet zou mogen. Maar niemand let daar op.

Wat is dat toch, deze wervelende vrolijke mensenmassa die me zo bijzonder aantrekt? Zijn het de parfumgeuren, het lieflijk met elkaar omgaan, de kruiden, de restaurantjes?

Hebben wij eigenlijk niet een geheel ander beeld van hoe het in het Midden Oosten toegaat?

Wij denken toch dat de vrouwen vreselijk onder druk staan, en niet zich zelf kunnen zijn. Misschien was dat ook wel zo, maar hoe ik ook kijk, ze zijn vrolijk. Aan de tafeltjes in de restaurants zie je dat de moeder de baas is, de vader zit daar vriendelijk bij, genietend van zijn gezin. Ja, ze zijn uit en het is vrijdag, de enige vrije dag dus. Maar we komen ook regelmatig bij mensen thuis en zien, neen voelen hoe ze met elkaar omgaan, hoe de kinderen reageren op de ouders. Er is warmte onderling.

De vrouwen zijn werkelijk veranderd in de loop der jaren. Men is zichzelf geworden, staan rechtop en zijn trots. Een nieuwe brug tussen de westerse en de oosterse wereld?

Dan gaan we even ergens zitten, en ja hoor, ik zit recht onder de airco. Dan besluit ik mijn sjaal losjes om mijn hoofd te doen: tegen de koude lucht. Meteen kijken ze naar mij: dát stáát je leuk, enig, moet je zo houden, staat veel beter hoor! De hartelijkheid naar mijn nieuwe uiterlijk is aanstekelijk. Nou ja, goed, vooruit dan maar, dan ik hou het wel even op mijn hoofd. Maar als we weer buiten lopen haal ik het toch meteen van mijn hoofd af: zo wordt het niets met mij, zo word ik nooit bruin!

Namasté,
Yvonne Hagenaar-Ratelband

copyright Yvonne Hagenaar 2006