NIEUW: Er moest nog gedag gezegd worden

Een wonder ingestuurd door Yvonne Hagenaar-Ratelband:

"Het was een plezierige middag geweest met de kleinkinderen. Gelukkig wonen ze allemaal nu niet meer zo ver weg, en een middagje even langs gaan was nu tot de mogelijkheden gaan behoren.

'Nou dan ga ik nu hoor', en de meisjes van 13 en 15 jaar knuffelden hun oma alsof ze haar nooit meer zouden zien. Ook hun moeder zei op gepaste wijze haar moeder gedag. 'Daaag', en ik zat al in de auto en zwaaide nog uit het raam.

Ik was de bocht nog niet om en bedacht me dat ik mijn oudste kleinkind van 17, en enige kleinzoon, niet gedag had gezegd. Hij zat, zoals gewoonlijk en zoals dat bij veel jongens het geval is, achter zijn computer op zijn kamer. Het was hem niet opgevallen dat zijn oma weer naar huis ging, en zijn oma had ook niet naar boven geroepen dat ze weer wegging.

Zou ik terugrijden, dacht ik, maar ik deed het niet. Bij de volgende hoek dacht ik weer: Ik kan nog even terug. Maar ik bleef toch doorrijden. Toen bedacht ik me dat ik op de snelweg, wel even zou stoppen bij een stopplaats. Voor mij toch wel een heel aparte gedachte, want ik had ook door kunnen rijden en thuis even met hem kunnen bellen om gedag te zeggen – zo lang zou ik niet in de auto zitten. Het gedag zeggen werd toch zo maar ineens belangrijk.

Tijdens het rijden vlogen mijn gedachten overal heen, naar mijn kinderen en kleinkinderen, naar mijn echtgenoot, en telkens reed ik de stopplaatsen voorbij. Nou, dacht ik, dan absoluut de volgende en daar ga ik stoppen om mijn kleinzoon even op te bellen en gedag te zeggen. En ook de volgende reed ik weer voorbij...

Het was behoorlijk druk en ik mengde me in het voor mij lekkere snelle rijden. Ha, eindelijk weer een P, nu zou ik dan toch stoppen, maar het was even lastig – er kwam een vliegtuig laag over en onwillekeurig gingen mijn ogen daar even naartoe. De volgende, ja die volgende stopplaats zou ik nemen. Ik begon al aan de rechterkant van de weg te rijden en gleed als vanzelf de stopplaats op, dichtbij de vangrail aan mijn rechterkant.

Ik zette de auto stil, pakte mijn mobiel en hoorde ineens een auto op de achterkant van mijn auto botsen.

Het geluid was z— helder, ik keek ogenblikkelijk achterom, en... er was niets te zien. Het was 'slechts' in mijn hoofd voorgekomen, niets aan de hand. Misschien, dacht ik, zou het gebeurd zijn als ik niet was gestopt.

Ik haalde mijn schouders op, pakte de telefoon en had een kort gesprekje met mijn kleinzoon. Nog geen dertig seconden later start ik de motor en rijd ik de snelweg weer op. Maar na zo'n vijfhonderd meter moet ik boven op mijn remmen staan – vlak voor mij, het is al gebeurd als ik aan kom rijden, is een aantal auto's op elkaar geklapt.

Was dat wat ik hoorde – eerder dan de gebeurtenis zelf?

Wat een geluk, wat een wonder, wat een toeval, dat er een reden was om even aan de kant van de weg te staan om gedag te zeggen.

Toeval?

Toeval bestaat niet, de botsing was niet te vermijden geweest en ik mocht daar buiten blijven.

Waarom moesten anderen daar dan wel zijn? Toeval bestaat niet en veel van je lijden is onnodig, simpelweg omdat je het zelf in het leven hebt opgeroepen door je eigen geworstel. Je bent niet alleen zelf verantwoordelijk voor je eigen daden maar vooral voor je eigen denken. Niet dat je letterlijk denkt: ik wil in een auto-ongeluk komen. Maar omdat je voor langere tijd al gedachten hebt als: ik ben voor het ongeluk geboren, of: ik ben zo moe, ik wou dat ik er een tijdje tussenuit kon, of: hoe kom ik uit de ellende waar ik in zit, of: ik haat mijn werk, enzovoort.

Zo gebeuren de dingen die gebeuren en gebeuren de dingen niet meer als de eigen verantwoordelijkheid genomen wordt en je op een andere wijze gaat denken.

Ja, en soms moet een mens tot stilstand gebracht worden om het leven te begrijpen. Er is geen boze God die dat doet, slechts de mens die dit zelf veroorzaakt. Het Leven is bedoeld om geleefd te worden."

NAAR BOVEN

RECENT: Mijn engel uit Zwolle

Een wonder ingestuurd door Jolique:

"Vorig jaar stortte mijn wereld in toen de diagnose borstkanker was gesteld. Ik weet nog dat ik 's morgens wakker werd en de dag nog nooit zo donker had gevoeld.

Later die dag zag ik mijn beste vriendin in een cafeetje in Zwolle. Ik vroeg haar: 'Zal ik ooit nog kunnen lachen, zal het licht nog weer doorbreken in de dagen of zullen de dagen zo donker blijven?'

Een uur later werd ik aangesproken door een mooie vrouw met blond haar en blauwe ogen. Ik had gelezen in een boek van Mansukh Patel dat we elke dag open moeten staan voor nieuwe ontmoetingen en raakte met haar aan de praat. Toen we het over ons werk hadden, vertelde ik haar dat ik voorlopig niet kon werken en ik wees naar mijn borst. Ze vertelde dat zij hetzelfde had meegemaakt en inmiddels weer twee jaar verder was. Op dat moment brak het licht door het donker heen. Hoop stond in levende lijve voor me: een mooie, krachtige vrouw die volop in het leven stond.

Het gaf zo'n kracht en vertrouwen om haar gezien en gesproken te hebben – ik voelde me zo gesteund door het universum. Ik voelde me zo blij na deze bijzondere ontmoeting.

We hebben contact gehouden en later vertelde ze me dat ze een sterk, onverklaarbaar gevoel had gehad dat ze op die plek moest zijn die dag.

Niet lang daarna ontmoette ik op de gekste plaatsen meer mensen die na een vergelijkbare diagnose weer volop in het leven stonden. In het bos, in de bioscoop, op straat. Zo bijzonder! Dat heeft me zoveel vertrouwen en kracht gegeven. Ik ben nu een jaar verder en het gaat heel goed met me. Ik voel me gelukkig en er is veel licht in mijn dagen. Ik ben het universum heel dankbaar voor de steun die ik zo sterk gevoeld heb toen ik het zo hard nodig had."

Dankjewel Jolique voor het delen van dit wonder, ik weet zeker dat jij hierdoor op jouw beurt weer een inspiratie en bron van kracht voor anderen bent!

P.S. Sonia Choquette zegt hierover: "Samenlopen van omstandigheden zijn niet toevallig of willekeurig – het zijn moedwillige reflecties van onze intuïtie. Een intuïtie, die werkt binnen de perfecte orde van alle dingen in de onzichtbare wereld. Daarom zwemmen vissen stroomopwaarts, vliegen vogels naar het zuiden en houden beren een winterslaap. Alles in de natuur graviteert intuïtief naar wat haar groei het beste dient, en dat geldt ook voor het menselijk ras. Het enige verschil is dat wij de keus hebben om onze intuïtie te volgen, of niet." http://www.volgjeintuitie.nl

NAAR BOVEN

RECENT: Doen en laten

Een berichtje van een bijzondere dame, Charlotte Reed:

"Ik raak er steeds meer van overtuigd dat je wonderen ook heel goed zelf kunt creëren – maar daar moet je wel iets voor doen en vooral heel veel voor laten. Sinds ik mijn baan opzegde om me te wijden aan de inspirerende gedachten en illustraties die ik elke dag maak, is het ene na het andere wonder in mijn leven verschenen. Wat ik ervoor deed was mijn angst om afgewezen te worden, om negatief beoordeeld te worden, en om te falen aan te kijken en liefde te geven. Wat ik ervoor deed was mijn schaamte en kwetsbaarheid te erkennen en liefde te geven. Wat ik ervoor deed was ondanks dat alles, door te gaan met mijn droom. Wat ik ervoor liet gaan was de controle en de behoefte om te sturen.

Dagelijks heb ik de meest bijzondere, liefdevolle en wonderlijke uitwisselingen met allerlei mensen aan mijn kraam op Portobello Road in Londen. Zo kwam er ooit iemand langs die vervolgens mijn boek introduceerde bij een uitgever. Weer later kwam er iemand van de BBC die een animatie-serie wil maken van mijn illustraties. Mijn leven is één grote aaneenschakeling van wonderen geworden!"

Charlotte vertelt haar eigen verhaal, onder andere over haar kwetsbaarheid en angst, in een filmpje op haar Nederlandse site http://www.portobelloboek.nl

NAAR BOVEN

RECENT: Aan mijn haren getrokken

Ingestuurd door Nanda van Beek:

"Ik was met een groep op vakantie in Praag. Ik liep een klein stukje voor de groep uit toen ik struikelde. Ik viel voorover en was bijna met mijn neus bij de grond, toen ik op onverklaarbare wijze weer overeind kwam.

De groep achter mij, die dit zag zei: 'Dit kan niet volgens de wet van de zwaartekracht'. Een man stond nog met zijn arm uitgestrekt om mij te grijpen voor ik viel, maar ik was te ver voor hem. Ik riep nog, zelf stomverbaasd, 'Ach ja ik heb altijd ballet gedanst', maar dan nog was dit niet mogelijk geweest en had ik op de eerste dag van mijn vakantie in Praag een lelijke val gemaakt. Ik blijf het zelf als een wonder zien, alsof ik aan mijn haren overeind getrokken werd."

En dat is het ook Nanda – in die zin, dat het de realiteit zoals we die met aardse ogen zien overstijgt. Met aardse ogen moeten wij mensen alles kunnen verklaren, duiden en vooral bewijzen, en dan bij voorkeur nog wetenschappelijk onderbouwd. Dat heeft zeker nut, maar je kunt je afvragen of we daardoor de wérkelijke realiteit, namelijk dat wonderen bestaan, over het hoofd zien. Om Byron Katie aan te halen:

NAAR BOVEN

RECENT: De Haas

"Vanuit mijn huis loop ik binnen een paar minuten naar een prachtig natuurgebied aan de Amstel. Ik ben niet iemand van de vaste routine, dus elke dag loop ik wel een andere route. Maar hoe ik ook loop, ik kom elke dag, altijd, dezelfde reiger tegen. En vaak laat hij me ook iets moois uit zijn leven zien: de ene keer zie ik 'm net een vis uit het water pakken, de andere keer scheert hij prachtig over het weiland, weer een andere keer maakt hij ruzie met een zwaan, weer een andere keer staat hij ingetogen te slapen... Hij maakt elke wandeling wonder-vol.

Maar daar wilde ik het niet eens over hebben!

Een week of drie geleden, toen het gras nog niet zo hoog stond, was ik tijdens een wandeling mijn bril vergeten. Ik heb best een flinke afwijking, dus vanaf een meter of tien kan ik alleen maar vage contouren zien. Links van mij, een meter of dertig van mij verwijderd, voelde ik een aanwezigheid. Ik keek, maar niets bewoog. Ik zag wel een bruine bol op het wilde, groene gras, maar dat zag er gewoon uit als een hoopje aarde - en ik wist dat daar hoopjes aarde op het gras lagen. Toch voelde het niet als een hoopje aarde. Ik spitste mijn ogen, ik wilde het weten. Ik trok met mijn vingers mijn ogen in spleetjes, ik wreef nog een keer in mijn ogen, allemaal in de hoop dat ik kon zien wat ik voelde. Maar wat ik ook deed, het bleef zonder resultaat.

Het was ook niet belangrijk, concludeerde ik, liet het los, en dacht vervolgens: 'Wat zou ik zien, als ik het wel kon zien?' In een fractie van een seconde ging de gedachte door mijn hoofd: 'Alles is mogelijk'. In de volgende fractie van een seconde keek ik nogmaals naar het hoopje. En ik zag scherp, helder en duidelijk een haas.

Het duurde niet eens een fractie van een seconde, ik schat in dat ik werkelijk twee tot drie seconden scherp zag. Ik kon de haas duidelijk waarnemen: hij zat ineen gedoken, en ondanks dat hij niet mijn richting op keek was hij zich bewust van mijn aanwezigheid: hij zat doodstil en verroerde zich niet.

En net zo plotseling als ze gekomen was, verdween mijn scherpe zicht. De haas werd weer een wazig hoopje.

Het voelt, nu ik het opschrijf, een beetje als Assepoester: de goede fee zegende mij met zicht opdat ik even de wereld der wonderen kon betreden. Niet alleen om het eenmalig mee te maken, maar om te zien dat álles mogelijk is, ook scherp zicht.

Het gekke is, dat het feit dat ik een paar seconden scherp kon zien zonder twijfel een wonder was, maar het voelt helemaal niet zo: het voelt als een vanzelfsprekendheid. Ik weet nu zeker dat het moet kunnen."

NAAR BOVEN

RECENT: Het wonder van focus

"Al een flink lange tijd zat ik in een penibele financiële situatie. Met de hulp van Abraham Hicks* was het me al voor een groot deel gelukt om me ondanks mijn situatie goed, blij en ontspannen te voelen, in plaats van gestresst, me grote zorgen makend en apathisch.

Maar deze morgen werd ik zeer vroeg wakker met een grote last: ik moest een fikse betaling doen en had het geld er niet voor. Ik lag in bed te woelen, het zweet brak me uit, ik voelde me ellendig, gespannen, depressief. Ik wist dat ik niet na moest gaan denken over de consequenties als ik die rekening niet kon betalen: je komt daarmee in een nog grotere mallemolen van zorgen, angstige gedachten en spanning, en het helpt je niet. Maar positieve affirmaties opzeggen: ik kon me ze al niet eens herinneren, en als ik het al kon zouden ze té ver afstaan van de put van ellende waar ik in lag, om me eruit op te trekken. Met alle macht vocht ik tegen de neiging van mijn hoofd om die kant van doemdenken op te gaan, en het leek of ik die strijd ging verliezen.

Ten einde raad riep ik in gedachten uit: 'Toon me de weg hieruit!'

En toen hoorde ik de stem van Esther Hicks in mijn hoofd: 'Go general' – denk alleen over algemene dingen, waar je geen negatieve gedachten over kúnt hebben.

Dus dat deed ik. Ik liet mijn gedachten gaan van dingen waar ik geen zorgen over heb: mijn bed, mijn dekbed, mijn kussens, wandelen in de zon, het strand; langzaam maar zeker naar dingen waar ik blij van word: mijn huis, zwemmen, mijn schattige buurmeisje, mijn nichtjes, mijn ontbijt, schrijven. En toen ik mijn hoofd eenmaal die kant van positiviteit op had laten gaan, herinnerde ik me die lichaamsmeditatie waarbij je voor elk stukje van je lichaam zegt: 'Ik hou van mijn [vul in, bijvoorbeeld voeten] en mijn [vul in] houdt/houden van mij', terwijl je dat specifieke lichaamsdeel aait.

Toen ik die eenmaal afgerond had eindigde ik met 'Ik hou van het leven en het leven houdt van mij', en diezelfde zin herhalend voor al mijn geliefden en groepen mensen met wie ik te maken heb (zoals leveranciers, belastingdienst, klanten, enzovoort).

En toen ik daarmee klaar was barstte ik bijna uit elkaar van blijdschap en geluk: een grote smile had zich op mijn gezicht genesteld en die kwam er niet meer af.

Met die energie begon ik even later vrolijk aan mijn werk – mijn hoofd dwaalde niet meer af naar zorgelijke gedachten en daarom kon ik helder nadenken, efficient en plezierig werken en zelfs een paar rotklusjes met een glimlach doen.

Ik weet niet meer wat de aanleiding was voor wat er vervolgens gebeurde, maar ineens pakte ik de telefoon en deed ik iets waarvoor ik tot dan toe altijd bang was geweest: ik belde een voormalige grote klant, waar mijn oude contactpersoon niet meer werkte. En vanuit die vrolijke, positieve energie maakte ik vlot verbinding met mijn nieuwe contactpersoon (die ik nog nooit gesproken had) en voor ik het wist had ik een grote order van haar binnen. Zomaar! En niet alleen dat: de order was precies genoeg om die ene rekening te kunnen voldoen.

Voor mij zijn dit 3 wonderen in één: het antwoord dat ik kreeg, toen ik vroeg om hulp. Dat je door de kracht van je focus je werkelijk gelukkig kunt voelen te midden van zorgwekkende omstandigheden. En het derde wonder is dat je dan zomaar het juiste doet, dat er voor zorgt dat je probleem opgelost is."

* De leringen van Abraham Hicks worden doorgegeven door Esther Hicks. Je vindt allerlei filmpjes van hen op: http://www.vraagenhetisgegeven.nl en hier kun je een cadeautje van hen ophalen: http://www.palaysia.com/hicks/stapindevortex

NAAR BOVEN

Doordat ze haar hoofd stootte

"Mijn dochter en ik zaten in de kamer te kijken naar hoe mijn kleindochter Vicki van anderhalf aan het spelen was. Ze was zo'n schattige peuter, met koddige beentjes en blonde krullen.

Er stond een ouderwets bureau in de kamer, en Vicki kon net onder de opening door, waar ze ging zitten spelen alsof ze in een poppenhuis zat. Bovenop het bureau stond een foto van mijn ouders, die al lang waren overleden voordat Vicki geboren werd.

Plotseling sprong Vicki overeind, en stootte daarbij haar hoofd. Ze draaide zich om, om te kijken hoe dat kwam, en zag toen de foto op het bureau staan. Ze wees met haar kleine vingertje naar de foto, en ik weet niet waarom maar ik vroeg haar: "Vicki, weet jij wie die mensen zijn?"

Ze keek me aan en knikte.

"Waar ken je ze van?" vroeg ik.

Vicki draaide zich weer naar de foto, en vervolgens weer naar haar moeder en ik. Ze wees met haar vinger naar boven en zei toen: "Daarboven.""

– van een oma

NAAR BOVEN

Aan flarden gescheurd

"Toen ik zes was, maaide mijn vader het veld met een tractormaaier. Mijn broer, zus en ik zaten in een aanhangwagentje dat door de tractor getrokken werd. Mijn vader deed dit vaak, het was altijd een ontzettend leuk ritje. 

Toen de tractor stopte dacht ik dat mijn vader klaar was dus ik stond op. Maar hij was niet klaar en de tractor slingerde weer in beweging. Ik schoot van het wagentje af, viel op de grond, en de tractor reed achteruit over mij heen. Mijn vader stopte omdat mijn broer en zussen keihard schreeuwden, en reed weer vooruit toen hij door had dat er iets was. Toen hij me zag liggen greep hij me en rende met me het huis in. 

Ik herinner me dat mijn broek volkomen in stukjes gescheurd was, en mijn moeder moest de broek van mijn lichaam afknippen. Mijn benen hadden onder de maaier gelegen, en mijn hoofd onder het achterwiel van de tractor... maar ik had geen enkele snijwond, zelfs geen schrammetje.

Mijn heupen waren zwaar gekneusd en ik werd naar het ziekenhuis gebracht omdat ik niet kon lopen.

Op de derde dag in het ziekenhuis wilde ik mijn kauwgum weggooien. Mijn moeder was even de kamer uitgelopen dus niemand kon me helpen. Ik klom uit bed en liep langzaam maar zeker naar de vuilnisbak om mijn kauwgum weg te gooien. Toen mijn moeder terugkwam kon ze haar ogen niet geloven. 

Het grootste wonder van dit verhaal is wat er onder de tractor is gebeurd. Ik herinner me helder en duidelijk dat toen ik daar lag en de tractor over mij heen kwam, er geen geluid en geen pijn was. Ik keek naar mijn lichaam vanaf een plek links van en parallel aan mijn lichaam: ik zag mijn lichaam onder de tractor en de maaier, maar ik zelf was daar niet. 

Ik zag mijn lichaam van de grond getild worden, ik zag de tractor opgetild worden, zodanig dat ik niet zou sterven. Ik werd beschermd, en mijn ziel was niet in mijn lichaam omdat ik het allemaal zag gebeuren. Logischerwijs had ik volledig aan flarden gescheurd en platgewalst moeten zijn, maar er was niets aan de hand. Ik herstelde volledig."

– van Helmuth

NAAR BOVEN

Een wonder dat troost biedt, ook al geschiedde er deze zomer geen wonder

Toen ik een jaar of 23 was had ik een flitsende baan in marketing voor een internationaal bedrijf. Regelmatig was ik, met mantelpakje, hakken en leren koffertje, in het vliegtuig te vinden. Je kunt er een beetje blasé van worden, als je regelmatig vliegt, en zeker als je je een succesvolle zakenvrouw waant.

De reis die ik die dag maakte was naar Londen. Samen met een collega had ik een aantal besprekingen, en we verheugden ons op een avondje uit in die bruisende stad. Zoals gewoonlijk stegen we snel op en binnen enkele minuten vlogen we boven de Noordzee. Ik zat aan het gangpad, mijn voorkeursplek. De stewardessen waren langs geweest met drankjes, en hadden alles inmiddels weer keurig opgeruimd. Alles ging z'n gangetje. Totdat plotseling het vliegtuig kapseisde: de linkervleugel wees naar beneden en we kwamen in een vrije val terecht - het vliegtuig viel op z'n kant naar beneden, de passagiers hingen in hun stoel.

Ik realiseerde me: "Ik ga dood."

Een mili-seconde lang voelde ik paniek.

En toen spoelde een gevoel van diepe rust, acceptatie en zelfs welbevinden over mij heen.

"Dit is het dan," dacht ik. En alles was goed. Alles was goed.

In de afwezigheid van welke mogelijkheid tot controle dan ook, in het aangezicht van de dood, was er alleen nog overgave, rust, en dat onverklaarbare gevoel van welbevinden.

Er waren mensen die het uitschreeuwden van angst en blinde paniek. En er waren mensen die net als ik kalm, met een gevoel van overgave, rust en welbevinden hun lot afwachtten.

Ik weet niet hoe lang het heeft geduurd. In je herinnering kunnen uren soms seconden zijn, en seconden soms uren. Maar op een gegeven moment wist de piloot het vliegtuig weer onder controle te krijgen. Er was geen ongeluk. We waren veilig.

De laatste weken heeft het nieuws van het neergeschoten vliegtuig een flinke impact gehad in Nederland. Veel mensen rouwen om familieleden, vrienden, klasgenoten, kennissen, collega's. Dat is niet meer dan logisch. Maar de gedachten die je hebt over wat er gebeurd is met je geliefden kunnen de rouw dragelijk of ondragelijk voor je maken: wanneer je steeds voor je ziet hoeveel paniek en angst je geliefden gehad moeten hebben op het moment van hun dood, beleef je zélf meer verdriet en verschrikking dan zij, en langduriger ook nog. Maar wanneer je je realiseert dat hun dood, ondanks het gewelddadige karakter van de oorzaak ervan, misschien wel kalm, vredig en in een gevoel van welbevinden plaatsvond, geeft dat troost en ontspanning.

Sinds dat incident ben ik nooit meer blasé wanneer ik een vliegtuig instap. Ik zegen het vliegtuig, ik zegen de crew, ik zegen de inzittenden. Ik zie mezelf en mijn geliefden veilig landen. En ik realiseer me dat controle een illusie is, en overgave de weg naar welbevinden is.

Heb een wondervolle woensdag, warme groet,
Edith Hagenaar

P.S. Onlangs schreef ik in samenwerking met mijn stenen een boekje over sterven, rouw en verlies. Misschien kan het jou, of iemand die je kent tot troost zijn. Hier lees je er meer over: http://www.sunshineforthesoul.com/rouw-verlies/stenen-vertellen-over-sterven-rouw-en-verlies-1

 

NAAR BOVEN

Azteekse ogen

Vandaag een bijzonder verhaal over een apparitie: een verschijning van iets dat niet logischerwijs daar kan zijn, met een prachtige boodschap:

"Het was eind januari 1995, tijdens een zondagnacht, dat mijn man een van zijn woedeaanvallen had jegens mij (manisch jaloers). Daarom durfde ik niet naar bed te gaan en bleef ik waken in de logeerkamer tot mijn man gekalmeerd zou zijn en in slaap zou vallen.

Eindelijk was het rustig geworden, het was inmiddels 04.30 uur, toen plots mijn hart heel snel begon te slaan en ik dacht: "Nu ga ik dood!"

Ineens hoorde ik een aanzwellend zwaar geluid, het raam begon te trillen en de muren beefden en in de verte hoorde ik de hond van de overburen blaffen. Ik weet nog dat ik dacht "Wat heb ik nou weer aan mijn fiets hangen?!"

En hop, daar stond ineens aan mijn plafond een prachtige gouden schijf, helemaal bewerkt met in het centrum twee hemelsblauwe en de meest liefdevolle ogen die ik ooit heb gezien. Ik hoorde in mij de volgende woorden "Wanneer angst wordt liefde en zwakte wordt kracht, dan wordt de genezing volbracht".

Ik keek en keek, werd heel vredig en durfde eindelijk te gaan slapen. Hierna is mijn leven nooit meer hetzelfde geweest!

Kort daarop, tijdens de uitverkoop, struikelde ik bijna over een stapel boeken in de boekhandel met als bovenste titel "Beschavingen van de Nieuwe Wereld" van 120 voor slechts 20 gulden. Daarin vond ik een afbeelding van wat ik gezien had die nacht, het werd omschreven als de Azteekse kalendersteen, waarop de binnenste vier panelen de geschiedenis van de wereld wordt uitgebeeld als vier eerdere cycli van schepping en ondergang. Het huidige tijdperk, de Vijfde Zon, wordt uitgebeeld op het paneel in het midden.

Daarna volgden rondreizen (die ik echt nooit had kunnen bedenken) door Mexico, de bakermat van de Maya's en De Natuurlijke Tijd Kalender, Egypte en Peru. Sindsdien wijd ik mijn leven aan de kunsten en persoonlijke groei en verheug me over het feit hoe we als mensheid spiritueel ontwaken."
Gerda J. Veldman-Kamsteeg

Dankjewel Gerda voor je verhaal, en de prachtige boodschap die ik hieronder nog een keer herhaal:

Wanneer angst wordt liefde en zwakte wordt kracht, dan wordt de genezing volbracht.

Heb een wondervolle woensdag, warme groet,
Edith Hagenaar

P.S. Een boek dat me te binnen schoot, toen ik ik dit las, is De Kracht van je Spirit van Sonia Choquette, waarin ze je leert hoe je angst vervangt door spiritkracht. Bij dit boek komt bovendien een gratis online cursus van 3 maanden! Kijk hier voor meer informatie of om direct te bestellen: http://www.sunshineforthesoul.com/kracht/de-kracht-van-je-spirit

 

NAAR BOVEN

Van Mieke Michielsen mogen we deze prachtige meditatie Het Wonderzaad tonen. Ze komt van haar meditatie-cd Wonderen bestaan:

De cd Wonderen bestaan bevat in totaal 5 wonderlijke meditaties:

1. Het wonderzaad
2. Je schatkist bovenhalen
3. Een wonder van liefde
4. Wonderlijk genezen
5. Wereldwonder

Je kunt de cd bestellen via www.sunshineforthesoul.nl (Vlaanderen: www.kristallenpoort.be)

 

NAAR BOVEN

Piet van Buggenum deelt niet alleen een verhaal met ons, hij poneert een interessante stelling over wonderen, waar je al snel overheen kijkt wanneer je 'wonder' niet uitkomt zoals jij dat in gedachten had:

"In het Zuiden van Nederland groeiden we op met het geloof in wonderen. In onze omgeving liggen diverse bedevaartplaatsen waar, volgens de overlevering, regelmatig wonderen plaatsvonden. Honderden dankbetuigingen, op wandtegels, in kerken en kapellen van deze oorden, getuigen nu nog van deze mirakels. Gebeden werden verhoord en zieken genazen. Het aantal wonderen nam echter af naarmate de medische wetenschap meer genezingen kon verklaren. Na de teloorgang van het Rijke Roomse Leven werden wonderen steeds schaarser. Of wilden we de wonderen niet meer zien en schreven we alle onverklaarbare gebeurtenissen toe aan het toeval?

Lourdes is een van de bekendste bedevaartplaatsen in de wereld, gelegen in de Pyreneeën, in het zuiden van Frankrijk. Het verhaal gaat dat 150 jaar geleden Maria hier verscheen aan het veertienjarige ongeschoolde meisje Bernadette Soubirous. Sindsdien reizen, nu nog steeds, ieder jaar miljoenen mensen naar dit pelgrimsoord. Waarom?

Om er achter te komen wat zoveel mensen naar Lourdes trekt, reizen we zelf af naar dit genadeoord, in de hoop een antwoord op de vraag te vinden. Ook wij willen aan den lijve ondervinden wat mensen beweegt om deze lange reis te ondernemen. Wij doen mee aan de lichtprocessie die iedere avond van negen tot tien uur plaatsvindt. Wij laten kaarsen branden, bidden en leggen onze zorgen in gedachten bij Maria neer. Van een van de bedevaartgangers hoor ik het verhaal dat voor mij de essentie van Lourdes en zijn wonderen verklaart.

Hij was meer dan vijftig jaar geleden, op zeventienjarige leeftijd, in Lourdes geweest. Nu is hij er voor de tweede keer om de kracht te vinden voor het omgaan met een ongeneeslijke ziekte. Destijds, zo vertelt hij, reisde er een blind meisje van zijn leeftijd mee. Zij was er vast van overtuigd dat ze na haar bezoek aan Lourdes weer zou kunnen zien. Niemand kon haar dat uit het hoofd praten. Haar geloof was zo groot en ze hield helemaal geen rekening met een mogelijke teleurstelling. Iedere dag bezocht ze de heiligdommen, liet kaarsen branden, dronk Lourdeswater en maakte gebruik van de heilzame baden. Ze bad Maria bijna vanuit haar hoge grot naar beneden. Iedere avond keerde ze vol vertrouwen terug naar haar hotel en sliep als een roos. De dag naderde dat ze weer naar huis moest, ze kon nog steeds niet zien.

De bedevaartganger, die mij het verhaal vertelt, vroeg zich destijds af of het meisje niet diep teleurgesteld zou zijn in haar geloof. Hij aarzelde lang om haar dat te vragen, maar hij wilde toch weten hoe ze zich nu voelde. Toen hij, op de terugreis, weer met haar in gesprek kwam, bracht hij het ter sprake. Was het voor haar geen grote teleurstelling geworden?

Met grote verbazing hoorde hij haar antwoord: 'Nee, ik ben helemaal niet teleurgesteld want ik zie het nu weer zitten'. Zij had de kracht en het inzicht ontvangen om het onvermijdelijke te aanvaarden en iets van haar verdere leven te maken. Een onzichtbare verandering had er in de denkwijze van dat meisje plaats gevonden.

Dit voorval geeft voor mij de essentie van de wonderen van Lourdes weer.

In dit Genadeoord kun je kracht ontvangen om het onvermijdelijke te aanvaarden en iets van je verdere leven te maken. Is dat geen wonder?"
Piet van Buggenum

Dankjewel Piet. Sceptici zouden misschien zeggen dat er geen wonder heeft plaatsgevonden. Maar voor hen die weten hoe zwaar het leven kan zijn, is het kunnen aanvaarden van het onvermijdelijke, en het gelukkig zijn ondanks het onvermijdelijke, ook een wonder.
Wat mij enorm geholpen heeft het onvermijdelijke te ervaren en weer geluk te ervaren is het bijhouden van een dankdagboek. Daarin schrijf je elke avond onder andere op waarvoor je dankbaar bent. Op de website van Pierre Franckh is nu een prachtig dankdagboek te koop met 2 euro korting (titel: Hartewensen). Als je geïnteresseerd bent kun je het hier bestellen: http://www.palaysia.com/wensregels

Copyright foto: Wikipedia.

NAAR BOVEN

We ontvingen twee verhalen over Lourdes, deze woensdag de eerste. Benardus Wolbers stuurde ons zijn wonder, samen met de prachtige, bijpassende foto:

"Ik moest een aantal jaren geleden de muziek verzorgen bij een paviljoen vlakbij de Grot van Lourdes.

Toen ik dat paviljoen na lang zoeken nog steeds niet gevonden had, was ik ten einde raad en besloot ik terug te gaan naar mijn hotel. Juist op dat moment komt er een jonge vrouw in een blauwe jurk naar mij toe met de vraag of ik wellicht op zoek was naar het paviljoen. Ik antwoordde met 'ja'.

Toen wees ze me naar het paviljoen, dat verscholen was tussen de groene bebossing. Ik zei toen: 'dankjewel'.

De volgende dag realiseerde ik mij pas, dat het de Heilige Maagd Maria geweest moet zijn. (Ik heb haar daarna nooit meer teruggezien.)"

Copyright foto: we konden niet vinden van wie de foto was. Ben jij de eigenaar en gebruiken we 'm ten onrechte, neem dan contact met ons op.

NAAR BOVEN

Wat is eigenlijk de definitie van een wonder? In het woordenboek staat "door of met hulp van God verrichte handeling die de natuurkrachten te boven gaat" en "iets buitengewoons". Ik zou aan die eerste definitie nog willen toevoegen: onverwacht. Want dat is waar we het meest perplex van staan: die onverwachte gebeurtenis, soms op een punt in ons leven waarop we bijna de hoop op zouden willen geven. 

Maar is een verwacht wonder dan ook nog een wonder? Ik vroeg het me af, toen ik bedacht wat ik vandaag ging vertellen. Als je een wonder kunt opwekken, is het dan nog wel een wonder? Als je het kunt oefenen, en er beter in kunt worden, is het dan nog wel een wonder? Ik laat jou beslissen :-)

Stenen vertellen
Al sinds ik klein was ben ik een liefhebber van stenen, schelpen, mineralen en koralen. Ik kan me herinneren dat mijn oma, geboren en getogen in Nederlands-Indië, een prachtige, gigantische (althans, met mijn kinderogen leek 'ie gigantisch!), rozige schelp in haar kamer had staan. Ik was dol op die schelp. De volwassenen zeiden dat als je de schelp tegen je oor hield, dat je dan de zee kon horen. En dat deed ik dan ook, maar ik herinner me dat ik altijd teleurgesteld was dat ik niet méér hoorde dan dat. Alsof ik verwachtte dat de schelp tegen me zou praten, en me zijn geheimen zou blootgeven. 

Een jaar of zeven geleden kwam ik een boek over stenen tegen, geschreven door een Oostenrijkse vrouw. Zij schreef dat ze met haar stenen praatte - of liever gezegd, dat zij luisterde naar haar stenen. En dat die haar van alles vertelden. (Ik vond dat boek zo geweldig, dat ik besloot het in Nederland uit te geven, en het verkoopt al jaren erg succesvol!)

Met de herinnering aan de schelp van mijn oma, vielen ineens de puzzelstukjes op hun plek. Natuurlijk kun je naar je stenen en schelpen luisteren, dat had ik altijd al geweten. Maar misschien komt het niet zomaar vanzelf, als een wonder, dat je een duidelijke stem van buiten jezelf hoort die tegen je spreekt. Misschien is het een kwestie van oefenen in luisteren.

En dus ging ik zelf ook aan de slag. Ik stelde me open voor de boodschappen van mijn stenen en schelpen. En belangrijker: ik legde mijn scepsis en wantrouwen aan de kant, en begon aandacht te schenken aan de woorden, beelden en gedachten die zich in mijn hoofd begonnen af te tekenen. En dat waren altijd woorden, beelden en gedachten van liefde, harmonie en vrede. 

Is het op zich geen prachtig wonder om met een steen in je hand te voelen dat je energie verandert, te voelen dat je ontspannen wordt, of juist daadkrachtig, of vergevingsgezind, en dan, als je goed luistert, wijze woorden te horen - waarvan je zeker weet dat ze niet uit jou komen.

De meest bijzondere ervaring die ik met mijn stenen heb gehad, is met mijn lievelingssteen Charoïet. Charoïet is een zeldzame steen, afkomstig uit Siberië en Jakoetië. 

Op een dag, een paar jaar geleden, had ik een baaldag en ik zat vol zelfmedelijden. Ik vond het leven zwaar, ik was gestresst, voelde me ongelukkig en was enigszins hopeloos. Ik verkeerde al langere tijd onder enorme druk, en het zag er niet naar uit dat dat zou verminderen. Zoals gebruikelijk nam ik mijn Charoïet - ik heb een lekker grote steen, die precies in mijn hand past - in mijn hand om even een opkikker te krijgen. Dat doet ze namelijk: Charoïet helpt druk te weerstaan, kalmeert de zenuwen en helpt je om veel werk te verzetten. Ze geeft me altijd net even dat duwtje in de rug dat ik nodig heb om mijn daadkracht te hervinden en vol goede moed weer aan de slag te gaan.

Ik nam haar in mijn hand, sloot mijn ogen en ademde in. Door de voortdurend aanwezige stress lukte het me niet goed te ontspannen, en ik verwachtte eigenlijk van mijn steen dat ze me even snel zou helpen, zodat ik weer aan het werk kon gaan. 

Maar niet deze dag.

Ik voelde ineens een hele eisende, strenge energie. Als een moeder die haar kind sommeert om zijn tanden te poetsen, omdat de moeder weet dat het goed is voor haar kind, begon mijn steen tegen me te spreken: "Pak jezelf op en hou op met dat zelfmedelijden. Het brengt je niks. Pak aan wat er voor je ligt, ga aan het werk. Jij kunt élke druk weerstaan. Zelfs nog meer dan wat je nu denkt dat al te zwaar is."

Ik was in één klap wakker geschud door deze strenge, maar wijze woorden, die nog lang daarna door trilden in mijn lijf. 

Charoïet is nog steeds een belangrijk deel van mijn leven, want deze les van omgaan met druk vind ik blijkbaar moeilijk te leven. Maar zij is als mijn strenge leermeester, en wanneer ik zelfmedelijden voel opkomen hoef ik maar naar haar te kijken, en dan weet ik al wat ze me zegt: "Stel je niet aan. Ga gewoon aan het werk." 

En voor mij is dat toch een klein wonder: dat een steen mijn vriendin en leermeester kan zijn. 

*** Meer informatie over Stenen vertellen op http://www.stenenvertellen.nl

NAAR BOVEN

Lezers stuurden mij de volgende gewone wonderen:

Tensie schrijft:
"Ik krijg veel door van 'boven' via gevoelens en/of teksten. Ik wilde 'bewijs' dat dit allemaal echt was en toen ik in de polder liep vroeg ik om iets te vinden langs de weg wat heel speciaal en bijzonder was. Een eindje verderop lag er een wit doorzichtig Engeltje in het gras!

Nooit meer heb ik om 'bewijs' gevraagd..."

Jean van Aarle werkte met gedachtekracht en creëerde daarmee zijn eigen wonder:
"Na 2 hartinfarcten op jongere leeftijd werd verder gezocht naar mogelijke oorzaken. Daarbij kwam aan het licht dat mijn schildklier te groot was en te snel werkte, waardoor ook mijn hart sneller moest werken.

Vanwege de behandeling tijdens het dotteren moest ik 3 maanden wachten voor er een scintigrafie gemaakt kon worden. Daarbij zou een deel van mijn schildklier stil gelegd worden. ik nam me voor tijdens deze 3 maanden dat ik me geen zorgen zou maken, het zou loslaten en dat alles weer normaal zou werken. Ik nam rust, liet alles los en zie: na 3 maanden werkte mijn schildklier weer normaal en hoefde ik verder geen behandeling meer."

Zoals Louise Hay zegt in haar film 'Je kunt je leven helen':
"Wanneer je met affirmaties werkt ontstaan er steeds weer allerlei grote en kleine wonderen. Ongelooflijk veel wonderen..." 

 
Mevrouw de Leeuw stuurde dit wonder:
"Ik las een boek, bewust dromen, dat mij door de sluiers van het leven heen liet kijken. De mogelijkheden die de nieuwe wetenschap over de werkelijkheid mij gaf waren geweldig. Ik zag synchroniciteit en tegelijk stortte het leven zoals ik dat kende beetje bij beetje in. Ik verloor alle bodem onder mijn voeten.

Op een dag stond ik aan het strand, voelde me verloren en gedragen tegelijk toen ik aan de lucht een ohm-teken in een wolk zag. Minuten lang heb ik staan kijken, voordat ik vol vertrouwen mijn weg weer verder ging."
 

P.S. Weet je nog dat ik het de vorige keer over de opnames van een cd had? Ik zou het je laten weten wanneer die beschikbaar is. Nou, hij is bijna uit en... je krijgt 'm cadeau bij het nieuwe boek van Louise Hay! Bestel het boek nu in de voorverkoop en profiteer van de aanbieding op http://www.leefbuitengewoon.nl

P.P.S. Wil je meer weten over waar Louise Hay het over heeft als ze praat over het creëren van je eigen wonderen, kom dan eens kijken op haar nieuwe website met een interessant filmpje over affirmaties: http://www.leefbuitengewoon.nl

Copyright foto Engel: © volgariver - Fotolia.com
Copyright Ohmteken: © styleuneed - Fotolia.com
 

NAAR BOVEN

Bij wonderen denken we al snel aan dingen die "niet van deze wereld" zijn, zoals het horen van stemmen, het krijgen van visioenen, miraculeuze genezingen of gebeurtenissen die volgens de huidige natuurkundige inzichten onmogelijk zijn. Hoewel het soms lijkt alsof dit soort wonderen zich alleen in het verleden voordeden, zijn er ook in deze moderne tijd van electronica en internet nog veel van dat soort wonderen. 
 
Er zijn bovendien ook nog heel veel "alledaagse" wonderen. Van die kleine gebeurtenissen, die je misschien de week erna alweer bent vergeten. Samenlopen van omstandigheden, toevalligheden, of met een chique woord: synchronisiteiten kunnen echter bij degene die het overkomt ook het gevoel van een wonder oproepen. 
 
Deze week gebeurde me iets soortgelijks. Zodadelijk ga ik naar een opname-studio om een nieuwe cd van Louise Hay op te nemen. Ik ben dat al geruime tijd aan het voorbereiden. Vanochtend deed ik er een meditatie op, om te zorgen dat mijn energie helemaal afgestemd is op het materiaal en het straks in de studio allemaal goed verloopt. Eén van de dingen die ik dan doe is visualiseren hoe het eindproduct er uit zal zien, en me er op verheugen het eindproduct in handen te hebben. Toen ik dat gedaan had schoot me een idee te binnen voor de cd: eigenlijk zou het veel mooier zijn als er een tweede stem was. 
 
In eerste instantie schoot mijn hoofd in de verwijt-modus: verdorie, had ik dat niet eerder kunnen bedenken? Dat krijg ik nooit meer geregeld. Wat stom van mij! 
 
Al snel legde ik deze gedachten naast me neer - ze hielpen tenslotte niet. Ik overwoog om de opnamen uit te stellen, maar ik wist dat ik dan in tijdnood zou komen. Dus haalde ik mijn schouders op, dacht: 'jammer, volgende keer beter' en ging verder op de weg die ik ingegaan was.
 
Afgelopen maandag belde een vriendin. Ik zou zaterdag met mijn kinderen bij haar komen eten, maar ze had slecht nieuws gekregen en wilde afbellen. Geen probleem uiteraard. Maar gistermorgen was ze nog niet uit mijn hoofd verdwenen. Ze gaat de laatste tijd door een moeilijke periode, en ik smste haar om te vragen of ze een kop koffie kwam drinken. Dat lukte helaas niet, maar ze stelde wel voor om woensdagmorgen, vandaag dus, langs te komen. 
 
Op het moment dat ik haar wilde antwoorden dat dat niet kon, kwam er iets anders tussen. En daarna vergat ik haar af te bellen. 
 
Zodoende smste ze me vanmorgen: hoe laat zal ik komen? 
 
"Oh," smste ik terug, "sorry, ik ben vergeten te zeggen dat ik niet kan vanochtend, ik heb opn..."
 
In mijn hoofd klikte iets.
 
In mijn lichaam knetterde iets.
 
Mijn hart sloeg een slag over.
 
En mijn vingers tikten: "Ik heb een tweede stem nodig voor de opnames van de cd, wil jij dat doen?" 
 
Nee, het is geen groot wonder. Maar het warme gevoel dat ik kreeg dat het Universum mij helpt, dat het Universum aan mijn kant staat, dat alles in het Universum samenspant om deze cd tot een succes te maken is voor mij een klein wonder. 
 
Zodadelijk staat mijn vriendin voor de deur, en ik verheug me er op met haar (en haar prachtige, warme stem, want dat had ik nog niet eens gezegd) samen te werken. Ik zal je laten weten wanneer de cd klaar is!
 
Heb een wondervolle woensdag, warme groet,

Edith Hagenaar
www.gewonewonderen.nl
 

P.S. De manier waarop het boek Live, Love, Laugh bij mijn uitgeverij terecht kwam hangt ook al helemaal aan elkaar van toevalligheden. Ik had een lunchafspraak met een Belgische uitgever maar was door allerlei 'toevallige' omstandigheden te laat. Daardoor ontmoette ik Martine Prenen, die na mij een afspraak had met de uitgever, en ze kwam vast bij ons aan tafel zitten. Wat een leuk mens was dat! Wat een klik had ik met haar! Toen ik ook nog een exemplaar van haar leuke, dikke boek kreeg was ik om. Om een lang verhaal kort te maken: kom ook even kijken op de site http://www.livelovelaugh.nl als je er nog niet geweest bent, en laat je inspireren :-)
 

NAAR BOVEN

"Je hebt zo van die mensen die een stempel afdrukken in je hart, ook al zie je hen hele tijd niet meer. Maar ergens vergeet je ze nooit. het lijkt wel alsof je ze in je nachtkastje zet, en toeschuift, maar ver zijn ze nooit...

Ongeveer 12 jaar geleden, terwijl ik gelukkig getrouwd was en zalig zwanger, leerde ik via het werk een ongelooflijke collega kennen. Het was een KennismakingsDag van alle nieuwe medewerkers en ik had de eer om dat event te mogen organiseren. Ik zat dus op de eerste rij om alle nieuwe groentjes te mogen aanschouwen  ;-))

Ik leerde ieder jaar vele nieuwe medewerkers kennen, maar die ene persoon, K, was toch wel de bijzonderste. De parel in de zee. De diamant in een groeve...
 
Na dat event, hebben we mekaar niet vaak meer gezien, en is hij uiteindelijk ook weggegaan uit het bedrijf.

Einde verhaal? Neen, zeker niet! Maar het was wel een zaadje dat geplant was geweest...

Enkele jaren later verlies ik mijn echtgenoot na een lange ziekte, en kwam ik terecht in een zeer moeilijke periode. Zo eentje waar je geen geld meer hebt, terecht komt in een zeer sociaal-arme omgeving... een omgeving die je kan breken, of nog sterker maken.

Toen ik naar mijn kleine kindjes keek, ben ik rechtop gaan staan en zijn we ongelooflijk goed door deze periode gekomen. Het was hard werken want de kindjes waren zeer getraumatiseerd, maar ook door hun innerlijke kracht en geloof, zijn we dit te boven gekomen.

En toen was de tijd rijp, om weer een hartverwarmende partner tegen het lijf te komen... dat is niet iets dat je zomaar zelf beslist. Maar achteraf bekeken, was het het juiste moment: ik was uit mijn rouw, en K. was net gescheiden...
 
Door een gelukkig toeval (hahahah, dat bestaat niet ;-) ben ik mijn ex-collega weer tegen het lijf gekomen. Ondertussen hebben we een prachtig huis gebouwd en een heerlijke zwemvijver gebouwd en kunnen we nog meer genieten van zonnebloemen, vogelgefluit, en andere zalige momenten...
 
Het leven is wonderlijk!"
Anoniem

NAAR BOVEN

"Na een paar korte verkeringen was ik op mijn 26e nog steeds alleen.

Ik wilde graag een vaste relatie maar het lukte maar niet om de ware te vinden.

Op een dag besloot ik in een opwelling een contactadvertentie te plaatsen, een zeer uitgebreide, wat goed werkte want ik kreeg er meer dan 100 reacties op.

Met drie er van maakte ik een afspraak maar uiteindelijk liep dat op niets en op teleurstellingen uit. Ik besloot het te laten liggen want er zaten ook erg veel brieven bij waar ik echt niets mee kon.

Er was nog één brief die ik met interesse had gelezen (met een leuke pasfoto) maar omdat die wat later binnenkwam en ik nu al een paar keer teleurgesteld was liet ik die brief liggen en deed er niets meer mee.

Een half jaar later kreeg ik op een zondag ineens de opwelling om nu eens zelf bij de contactadvertenties te kijken. Ik was over de teleurstellingen heen en daar zag ik die ene contactadvertentie die me ontzettend aansprak. De advertentie was in dezelfde uitgebreide stijl geplaatst waarop ik dat een half jaar geleden had gedaan. Ik had verder zelf nooit meer iets geplaatst en ik had ook verder nooit naar de advertenties gekeken. Vanwege de leuk opgestelde advertentie besloot ik te reageren en na een paar weken kreeg ik bericht.

Van het een kwam het ander en we spraken af.

Op het moment dat ik hem ontmoette werd het me meteen duidelijk wie ik ontmoette... het was de man van de pasfoto, de man wiens brief ik had laten liggen. Ik was ontzettend verbaasd maar voelde toen al dat het geen toeval meer kon zijn...

Ik geloof ook dat we in dit leven zijn om dingen te leren en dat we de juiste personen moeten ontmoeten om te worden wie we zijn.

Daarom weet ik nog altijd zeker dat onze ontmoeting van bovenaf is gestuurd en dat wij elkaar moesten ontmoeten.

We zijn inmiddels meer dan 20 jaar bij elkaar, hebben een gezin en zijn gelukkig getrouwd.

Toeval? Bestaat niet!"
Anoniem

NAAR BOVEN

"Dit verhaal is waargebeurd en ik was toen ongeveer negen á tien jaar oud.

Vlak voordat de school begon was ik met de step gevallen op het schoolplein. We zaten met drie meisjes op de step. Ik was de enige die er minder goed vanaf kwam en had mijn pink op drie plaatsen gebroken. Een oudere leerling begeleidde me naar het gasthuis. In die tijd werd een ziekenhuis zo genoemd.Het duurde allemaal heel erg lang en we verbleven de hele middag in het gasthuis.

Nadat ik een pin in mijn vinger had gekregen en gips was gezet mocht ik eindelijk naar huis. Ik was erg blij dat ik naar huis mocht want ik was doodmoe.

Toen ik thuiskwam ging ik onmiddellijk naar bed. Het was inmiddels zeven uur en dat was ook de gangbare tijd voor mij om naar bed te gaan. Ik viel meteen in slaap maar werd midden in de nacht wakker door een vreselijke pijn in mijn pink. De verdoving was uitgewerkt.

Ik kreunde van de pijn en keek de kamer in. Plotseling zag ik mensen door de deur en de muren binnenkomen. Ze droegen oude kledij, uit de tijd van mijn voorouders en tantes, nam ik aan. Ze liepen even rond en kwamen toen glimlachend aan mijn bed staan. Ondanks dat het vreemd voor me was, was ik absoluut niet bang. Ik besefte me ook dat ik deze mensen niet kende, maar de vreselijke pijn was verdwenen.

Zoals deze mensen waren gekomen, vertrokken ze ook weer.

De volgende ochtend vertelde ik dit verhaal aan mijn moeder. Ze wuifde deze gebeurtenis meteen weg, en dit het af met dat het droom was en dat ik had geijld. Ook noemde ze wondkoortsen. Maar ik blijf er bij dat ik klaarwakker was. Deze gebeurtenis is me altijd bijgebleven en voor mij is het echt gebeurd."
Anoniem

 

NAAR BOVEN

"Door omstandigheden was ik weggestuurd van mijn vorige stageplek. Het was december, een moeilijke tijd om alsnog een andere stageplek te vinden.

Ik stond bij de bushalte te wachten en raakte in gesprek met een meisje. Ondanks dat ik het zelf als een vreemde vraag ervaarde in deze situatie, hoorde ik mezelf haar vragen of ze misschien een sociale dienstverlenende stageplek wist.

Ze vertelde me dat ze net haar eigen stageplek had verlaten en gaf me het telefoonnummer van de plek. Ik kreeg een man aan de telefoon en ondanks enige twijfel bij deze man, kreeg ik het voor elkaar om voor een afspraak te mogen verschijnen.

Tijdens deze afspraak werd ik aangenomen en kon ik onmiddellijk in januari aan de slag. Helaas was deze plek geen erkend leerbedrijf voor mijn opleiding. Na aanvraag bleek dat geen enkel probleem te zijn. De plek werd erkend en er werd me verteld dat ik gerust kon blijven.

Voor mij is dit een wonder en ik ben er nog steeds dankbaar voor."
Anoniem

 

NAAR BOVEN

"Mijn oma lag op sterven. Ze leverde al dagen strijd om heen te gaan. Ondanks dat ik 200 km bij haar vandaan was, ging ik een gesprek met haar aan.

Hardop vertelde ik haar dat ze genoeg in haar leven had gedaan, en dat haar leven klaar was en dat ze mocht gaan. Ook vertelde ik haar dat ik heel erg zou genieten van de zeilboot die ze me had nagelaten.

Ik liep naar beneden waar na 10 minuten de telefoon ging. Het was mijn vader en hij zei: "Het is gebeurd... "

Waarop ik reageerde met: "Dat wist ik al..."
Monique Slikkerveer

NAAR BOVEN

"Het was avond. Het was in een periode dat ik me slecht voelde. Ik lag in bed en plotseling stonden in de deuropening mijn overgrootvader en overgrootmoeder die inmiddels al lang waren overleden. Ik kon ze heel duidelijk zien. Ze vertelden me dat alles goed zou komen. Er kwam een kalmte over me heen en vanaf dat moment was ik weer in staat om de draad van mijn leven op te pakken."
Christel Meisters

NAAR BOVEN

Edzer Tuik vertelt dat hij contact heeft met zijn overleden vrouw:

"Het begon 's avonds laat op de dag van haar crematie. Na zo'n dag ben je er ellendig aan toe. Ik was meer dan volledig uitgeput na al die treurigheid. Mijn leven leek volledig uitzichtloos te zijn geworden en ik kon 's avonds laat met geen mogelijkheid in slaap komen.

Op een gegeven moment zag ik een zuil van licht in de slaapkamer staan die ik toeschreef aan invallend maanlicht. Wij lieten namelijk altijd één overgordijn op een kier van zo'n 20 cm open zodat je, wanneer je 's nachts wakker werd, niet volledig gedesoriënteerd zou zijn.

Die lichtzuil nam geleidelijk aan in helderheid toe en op een gegeven moment signaleerde ik dat er zich kleine zilverkleurige deeltjes door leken te bewegen. Mijn hoofd draaide naar de raamkant en toen begreep ik er helemaal niets meer van want ik was in mijn vermoeidheid vergeten om het gordijn een stuk open te laten. Er was dus helemaal geen sprake van invallend maanlicht.

Het heeft een paar dagen geduurd eer ik bereid was om de gedachte toe te laten dat het weleens een teken van mijn vrouw kon zijn.

Daarna hoorde en herkende ik haar stem die zei: "Waar zou ik anders zijn dan bij mijn man en kinderen?" Sindsdien is zij, hoe dan ook, bij mij en ervaar ik haar aanwezigheid dagelijks.

Ik maak iedere morgen het cryptogram in mijn dagblad en heb één keer de oplossing van de eerste opgave daags ervoor al genoteerd. Ik moest dat toen in mijn agenda schrijven. Er is dus, en dat is helemaal ongelofelijk, vóórkennis.

Ik heb zelfs op de automatische piloot een autorit naar Rotterdam gemaakt waarbij mijn hand als geconditioneerd de richtingaanwijzer bediende. Ik eindigde hartje stad in een damesmodezaak. Dat was begin september 1994 en ik werd er geleid naar een winterjack voor mijn dochter die kort daarop jarig werd. Ik wist met de beste wil van de wereld haar maat niet maar mijn hand werd overduidelijk gemanipuleerd naar een bepaalde maat en kleur. Ik heb het gekocht en mijn dochter was er krulgelukkig mee. Het paste perfect en het stond haar geweldig."

Edzer schreef zelfs een boek over zijn wonderen, klik hier voor meer info

copyright foto: iStockphoto Bryan Myhr

NAAR BOVEN

"In de periode dat ik verloofd was met mijn echtgenoot Gijs, werd het tijd dat ik ook eens op kamers zou gaan wonen. Dit was echter het idee van Gijs, niet van mij: ik zag erg op tegen het alleen thuis komen, dan nog moeten koken, enzovoort.

Dus zei ik tegen God: 'Oké, als U het er mee eens bent dat ik op kamers moet dan...'

En er volgde een lijst van wensen: 'Mijn kamer moet minstens 2 meter groter zijn dan ik nu heb, de huur niet hoger dan 300 gulden, ik wil een eigen keuken, geen hospita, een garage of iets dergelijks voor mijn brommer, en een goede verbinding met het openbaar vervoer naar mijn werk.'

Ik grinnikte: 'Dat gaat heel lang duren!'

Mijn ouders waren ook niet blij dat ik wegging, maar ik stelde ze gerust: 'Mam, in Den Haag zoiets vinden, dat gaat nog máánden duren!'

Maar God was het roerend eens met Gijs. Bij de eerste de beste bezichtiging van een kamer was het al raak! De kamer in kwestie was al verhuurd, maar de huisbaas had nog wel iets anders moois voor mij.

En het was mooi! Een kamer van 4 bij 6 meter, de huur was 290 euro, er was geen hospita, ik had een eigen keuken en de tram om de hoek reed regelrecht naar mijn werk.

'Tsja,' peinsde ik, 'maar ik kan niet mijn brommer kwijt.'

'Oh,' zei de huisbaas, 'ik weet iemand die wel plek heeft.'

En ja hoor, ik kreeg een prachtige plek in een stalling voor een redelijk bedrag. En dat alles binnen een maand.

Ik heb er heel fijn gewoond, vlak bij de stad. Later kreeg ik nog een baan drie straten verderop. Ik voel me nog steeds super verwend als ik hier aan terugdenk."

copyright foto: Demid Borodin/iStockphoto

NAAR BOVEN

"Ik was een jaar of 25 en ik was voor mijn werk in Bern, Zwitserland. Ik had snel carrière gemaakt en had nu een topbaan voor een multinational in de tabaksindustrie. En zo voelde ik me ook: on top of the world, op weg naar nog meer succes.

Die middag had ik een afspraak met een distributeur, maar nu was ik bezig met een field visit: ik ging eerst de bekende, grotere tabakswinkels langs om vervolgens op de bonnefooi rond te lopen om ook wat kleinere kiosken te bezoeken.

Na de store checks van de grotere winkels, pakte ik mijn pendel erbij. Ik vind het nog steeds leuk om me in vreemde steden te laten leiden door mijn intuïtie, en in die tijd had ik nog een pendel nodig als verlengstuk van mijn intuïtie. (Zie het verhaal 'hoofdpijn' over een wonderlijke gebeurtenis met de pendel).

Zo liep ik door de straten van Bern, en hoewel ik me er toen niet bewust van was zou ik mijn houding nu omschrijven als een tikje arrogant en blasé. Ik had hard gewerkt om te komen waar ik nu was, en dat was voor mij het bewijs dat je met hard werken alles kon bereiken. Iedereen die geen succes had, was mijn onbewuste mening toen, moest gewoon eens een trap onder zijn billen krijgen.

Ik kwam bij een stil, breed straatje, en de pendel gaf aan dat het goed was als ik het straatje nam. Ik liep het straatje in en pas toen viel de bedelaar me op, die tegen de muur van een gebouw aan zat.

Ik was niet onvriendelijk, maar ik vond wel dat bedelen het meest minderwaardige was dat je kon doen: ga op z'n minst iets doen voor je geld, dacht ik altijd als ik een bedelaar zag, zingen of een standbeeld zijn ofzo. Hoeren hadden in mijn boekje een hogere status dan bedelaars. Ik was dan ook allerminst van plan deze bedelaar geld te geven.

Toen ik langs de man liep, zei hij: "Je krijgt wat je verafschuwt."

Ik liep door want ik was niet van plan in gesprek te gaan met een bedelaar.

Het straatje kwam uit op een pleintje met een kerkje, waarvan de deuren open stonden. Ik liep naar binnen en ging op een bank zitten.

"Je krijgt wat je verafschuwt."
Het was alsof de woorden nu pas tot me doordrongen.

Ik stond op en liep het kerkje uit, en volgens de pendel was het het beste als ik hetzelfde straatje terug nam. Ik besloot eerst wat kleingeld te pakken om aan de bedelaar te geven.

Maar toen ik het straatje in liep, was de bedelaar weg.

Ik was echt maar heel even in het kerkje geweest, en de bedelaar was in geen velden of wegen meer te bekennen. Pas veel later realiseerde ik me dat in het keurig nette Zwitserland überhaupt geen bedelaars bestaan (en zeker niet in 1995).

Voor mij is de ontmoeting met die bedelaar - achteraf gezien - een keerpunt in mijn leven geweest. Het was alsof mijn geleidegeest of de engelen mij een soort koerscorrectie gaven. Ten eerste, opdat mijn groeiende arrogantie omgebogen zou worden, terug naar nederigheid, zachtheid, en respect voor de weg van anderen. Ten tweede, opdat ik me zou realiseren dat onbewuste (negatieve) gedachten, veroordelingen en afwijzingen ooit bij je terug komen.

Nu ik dit verhaal voor het eerst heb opgeschreven, lijkt het wel een sprookje. Ik zou niet zijn wie ik nu ben, zonder de wijze woorden van de bedelaar."

Edith Hagenaar - www.sunshineforthesoul.nl
www.twitter.com/EdithHagenaar

copyright foto: iStockphoto/webphotographeer

NAAR BOVEN

Snelweg

"De volgende gebeurtenis vond een jaar of 9 geleden plaats. Ik volgde een opleiding in Driebergen en reed in die tijd op een rood/witte motor. Mijn motorkleding was donkerblauw met wit en mijn helm was in de kleuren wit en oranje (zoals de politie wel heeft).

Mijn partner Hans was die dag vertrokken in zijn bus (een rijdende werkplaats) en ik wist niet waar hij zou zijn. Ik verwachtte hem dus niet te ontmoeten.

Een paar honderd meter voor de afslag naar Driebergen zag ik ineens een busje staan aan de kant van de snelweg, dat ik herkende als die van Hans. Toen ik dichterbij kwam zag ik dat er een auto voor stond en dat er twee mannen aan de bestuurderskant amok aan het maken waren.

Ik begreep dat Hans in moeilijkheden was en voelde een enorme woede en tegelijkertijd kracht in me opkomen, die maakte dat ik de motor achter de bus parkeerde en 'tot alles in staat' naar de voorkant liep. Daar aangekomen zag ik nog net hoe de twee mannen instapten en wegreden. Toen ik op het zijraampje van de bus klopte schrok een verwarde Hans op. Na zijn verhaal begreep ik inderdaad dat de mannen hem tot stilstand hadden gedwongen en kwaad in de zin hadden. Waarschijnlijk dachten ze dat ik een motoragent was en waren ze gevlucht.

Ik geloof niet in toeval en daarom weet ik zeker dat ik niet toevallig daar op exact het juiste moment was - niet te vroeg en niet te laat. Het vervolgens volgen van mijn ingeving en de kracht die ik voelde zorgden er voor dat het gevaar week. Hans en ik zijn eeuwig dankbaar voor deze gebeurtenis."

Joke Andringa

Copyright foto: AVTG (via iStockphoto)

NAAR BOVEN

"Op een warme woensdagmiddag in het voorjaar breng ik een vriendin naar een afspraak met een alternatief genezer. Het centrum ligt in een prachtige omgeving. Ik besluit dan ook niet binnen te wachten totdat ze klaar is, maar naar buiten te gaan. Ik sla een zandpad in en geniet van de landelijke omgeving. Ik heb de neiging om ergens onder een boom te gaan liggen. Het is warm en bewolkt en af en toe vallen er een paar spetjes. Het lijkt erop dat het wel eens zou kunnen gaan regenen en ik besluit terug te lopen.

Als ik bij het laatste weiland kom, zie ik daar ineens een ooievaar staan. Ik blijf staan en zie hoe hij een paar stappen door het weiland loopt. Dan vliegt hij op en landt even verderop in hetzelfde weiland. Ik blijf hem met mijn ogen volgen. Dan gaat de gedachte door me heen: 'Daar zou ik wel eens een ooievaarsveer kunnen vinden.' Ik twijfel even of ik wel onder het prikkeldraad door wil kruipen, maar doe het dan toch. Ik loop naar de plek waar ik de ooievaar het eerst zag, al zoekend naar een veer. Nee, jammer, hier ligt er geen, dan maar naar de andere plek. Ook daar vind ik geen veer. Ondertussen is de ooievaar weer weggevlogen naar een ander veld. Daar loopt hij ook een poosje rond en ik zie hoe hij tussen de koeien door loopt.

Ik geef mijn zoektocht naar een ooievaarsveer op en loop terug naar het prikkeldraad. Daar aangekomen kijk ik nog een keer om en zie dat de ooievaar weer in het weiland is geland. Ik kijk hem aan en vraag hem in gedachten om een veer. De ooievaar vliegt op, maakt een prachtige cirkel hoog over de bomen en landt vervolgens... in zijn nest! Dat had ik nog helemaal niet gezien! Nou, als ik daaronder geen veer kan vinden, dan weet ik het niet meer. Ik loop naar de andere kant van het weiland, kruip daar onder het prikkeldraad door en loop naar de paal waar het nest op staat.

Ik zoek rondom het nest tussen de sparren en ja, daar zie ik er één. Een witte, vuil weliswaar, maar toch. Spontaan komt de gedachte in me op: 'Ik wil er drie'. Ik kijk naar boven en de ooievaar zit nog steeds op zijn nest en volgt me met zijn ogen. Ik loop verder rond het nest, ben weer bij het prikkeldraad en ja! ik zie er nog twee, twee zwarte! Dit is toch geweldig. Ik bedank de ooievaar diep vanuit mijn hart. Ik neem de veren mee en leg ze in de auto.

Mijn vriendin is klaar en even later rijden we weer weg. Ik neem een andere route terug. Als we na heel wat kilometers door een plaatsje heen rijden, zie ik ineens weer een ooievaar, boven op een lantaarnpaal. Nou, dat is toch wel bijzonder, twee ooievaars op één dag. Hoe is het mogelijk.

We vervolgen onze toeristische route, passeren nog meer kleine dorpen en genieten van de omgeving. Alles begint uit te lopen, het groen is groener dan ooit. We kijken dan ook alle kanten uit. Ineens zie ik alweer een ooievaarsnest een meter of tien vanaf de weg met, ja, met hoeveel ooievaars eigenlijk, drie, vier!? Ik stop, rijd achteruit en parkeer de auto. Dan zien we dat er een volwassen ooievaar met drie kleintjes op het nest zit. De kleintjes zijn driftig aan het eten. De ouder heeft kennelijk net gefourageerd. We blijven ze een tijdje observeren voordat we weer wegrijden.

Het is niet te geloven: op één dag zes ooievaars op behoorlijke afstanden van elkaar én drie ooievaarsveren. Mijn dag kan niet meer stuk. Als dat geen aanwijzing van de natuur is! Een ooievaar betekent nieuwe geboorte, iets nieuws in mijn leven. Samen met de drie veren, drie van lichaam, ziel en geest. Als zes ooievaars me dat dan duidelijk maken, dan kan ik daar niet omheen. Ik wacht met spanning af."

Elly de Lezenne Coulander, http://www.yore.nu

Copyright foto: Peter Wey 2009 (via iStockphoto)

NAAR BOVEN

"Dit wonder speelde zich zo'n 35 jaar geleden af. Ik moet een jaar of tien zijn geweest. Het was de dag voor oudjaar en die avond zouden mijn moeder, broers en ik oliebollen bakken in de werkplaats van mijn vader. Mijn vader had in die tijd een elektrotechnisch bedrijf. Overdag stond hij in de winkel en 's avonds was hij vaak op pad voor diverse reparaties.

Zo ook die avond. Hij was weggeroepen voor een storing aan een gashaard en het kon nog wel eens heel laat worden. Verbaasd waren wij dan ook toen pa nog geen uur later, tijdens ons oliebollen bakfestijn, ineens in de werkplaatsdeuropening stond.

'Wat ben jij vroeg', vroeg mijn moeder, 'is de klus al klaar?'

'Nee, maar ik m?est naar huis van een ongeduldig roepend stemmetje in mijn hoofd. Ik weet niet waarom, maar het was zo dringend dat ik maar gegaan ben', zei mijn vader onrustig.

Hij had al zijn spullen in de haast bij de klant laten staan en was naar huis geracet. We moesten er om lachen, malle papa.

Nog geen minuut later verloor mijn broertje van zes zijn evenwicht en viel tegen de pan kokend oliebollenvet aan. Onfortuinlijk genoeg kreeg de kleine man het hete vet over zich heen. Mijn moeder, oudste broer en ik waren te geschrokken om iets te kunnen doen. Op dat moment kwam mijn vader in actie. Resoluut greep hij mijn broertje tussen het hete vet vandaan en rende met hem naar de dichtstbijzijnde kraan. Het spoelen leek in mijn ogen uren te duren.

Met derdegraads brandwonden is mijn arme broertje, per ambulance, naar het ziekenhuis vervoerd. Daar kregen mijn ouders te horen dat ze goed en kordaat gehandeld hadden. Een minuut later en mijn broertje zou uiteindelijk aan zijn verwondingen zijn overleden.

Mijn vader is een tovenaar, zongen mijn broers en ik maanden lang na het ongeval. Toen pas begrepen we hoe wonderlijk die ene avond in december verlopen was. We waren en zijn nog steeds trots op pa!

Afgezien van de littekens op zijn lichaam is het met mijn broertje gelukkig weer helemaal goed gekomen. Dankzij het stemmetje in mijn vaders hoofd.

Toen ik mijn pa een tijd geleden vroeg hoe dat nou precies werkte met dat stemmetje, zei hij dat het een duidelijke vrouwenstem was. Voor hem, als gelovig katholiek, was het de stem van Maria. Voor mij was het een wonder. Ik vraag mij nog wel eens af wat er met mijn broertje gebeurd zou zijn, als mijn vader dat stemmetje niet had gehoord, of er niet naar had geluisterd.

Instinct? Of een boodschap achter de sluier vandaan?"

Hilda Spruit - http://www.hildaspruit.nl

Copyright foto: HTuller (via iStockphoto)

NAAR BOVEN

"Als pedicure had ik een klant die in het terminale stadium van kanker was. Ik vertelde hem over de astrale wereld. Hij begon te lachen en zei daar geloof ik allemaal helemaal niks van. Dood is dood en verder is er niks.

Ik zei: 'Des te beter, laat je verrassen! Laten we afspreken dat je op het moment dat je uitstapt even langs komt om te vertellen of ik gelijk heb.'

En inderdaad, op een maandagochtend om half zeven kwam hij langs om zijn belofte gestand te doen. Ik wenste hem een goede reis. Toen zei hij: 'Wil je tegen m'n dochter zeggen dat alles in orde is, ze hoeft zich nergens zorgen over te maken.'

Donderdags kwam zijn dochter en ik vroeg: 'Klopt het dat je vader maandag om half zeven 's ochtends uitstapte?'

Ze zette grote ogen op en vroeg: 'Hoe weet je dat?'

Ik vertelde het gebeurde, en ook dat ze zich nergens orgen hoefde te maken. Ze was heel blij met deze boodschap.

Ik heb overigens vaker 'overleden' mensen op visite, waarvan ik boodschappen moet doorgeven. Maar deze is wel heel frappant."

Shanti Onneweer

NAAR BOVEN

"Ik was een paar maanden zwanger van ons tweede kindje, en op een prachtige nazomeravond stonden mijn man en ik in de deuropening naar de sterren te kijken. Mijn man aaide over mijn buik, en we hadden het er over wat voor kindje dit zou worden, en waar hij of zij vandaan zou komen. Ik zei, stellig: 'Hij komt daar vandaan', en ik wees naar een plek in de sterrenhemel. Juist op dat moment, exact op de plaats waar ik heen wees, was er een vallende ster. Alsof dit kindje ons wilde laten weten: inderdaad, daar kom ik vandaan!

De uitgerekende datum van de baby was 1/11/1999. Toen ik zag dat de verloskundige dat opschreef, wist ik het zeker: op die dag zou het geboren worden. Alleen enen en negens, dat was zo magisch, dat het voor mijn gevoel precies bij dit kindje pastte.En inderdaad, na een korte en makkelijke bevalling verscheen ze op de afgesproken datum.

Onze dochter is net negen geworden en een heel ander kind dan haar broer en zus, met een sterke intuïtie en een groot inlevingsvermogen. Bijna elke avond vraagt ze me: 'Ik wil leren over het leven', en dan beantwoord ik al haar vragen. Waarom mensen bepaalde dingen doen, wat liefde is, hoe het leven werkt...

Soms denk ik aan die vallende ster en vraag ik me af of ze hier op aarde is gekomen om ons mensen te bestuderen. Maar als ze dan zegt 'Mama ik hou van jou' is ze gelukkig gewoon mijn kleine sterredochter."
Edith Hagenaar

Copyright foto: Edith Hagenaar

"Mijn dochter was 2 jaar. Een ondernemend meisje, altijd vrolijk en vriendelijk tegen iedereen. Ik werkte part-time. Als ik op mijn werk was ging ze naar een oppas. Daar waren meerdere kindjes van 2 en 3 jaar.

Het was een warme dag en mijn oppas had me gevraagd of ik haar zwemkleding wilde meegeven. Ze zou lekker met de kinderen gaan zwemmen in een plas bij haar in de buurt.

De ochtend dat ik mijn dochter weg bracht, voelde ik me erg onrustig. Zwemmen met 6 kindjes van 2 en 3 jaar is toch een hele onderneming, maar er zouden nog meer mensen meegaan, dus ik probeerde het gevoel van me af te schudden.

Eenmaal op mijn werk bleef ik onrustig, ik kreeg het zelfs zo benauwd en zo'n drang om naar mijn dochter te gaan, dat ik mijn chef vroeg of ik vrij kon krijgen. Gelukkig, dat mocht!

Ik rende naar mijn auto, reed als een idioot richting die plas waar ze zouden gaan zwemmen.

Eenmaal daar aangekomen liep ik richting het strandje en zie in een flits de situatie. Kindjes die in het water speelden, mijn dochter die tot aan haar knietjes in het water stond en de oppas die een sigaretje rookte, gezellig kletsend met een vriendin en met haar rug naar de kleintjes.

Ik kwam steeds dichterbij, ik was nog zo'n 200 meter verwijderd toen ik mijn dochter achterover zag vallen. Niemand die het door had.

Ik rende zo hard als ik rennen kon het water in. Het leek wel een eeuwigheid voordat ik eindelijk bij haar was.

Ik zal het nooit vergeten, ik zag haar spartelen onder water, ogen wijd open, ze kon niet meer overeind komen. Ik trok haar aan haar armpje uit het water en hield haar heel dicht tegen mij aan. Ik liep het water uit en zie een familie lachen om de situatie.

Ik lachte niet, ik huilde. Mijn oppas had helemaal niets gezien. Wat als ik niet vrij had genomen? Ik wil er niet aan denken.

Tot op de dag van vandaag ben ik zo dankbaar dat ik geluisterd heb naar mijn gevoel..."
Margriet

Copyright foto: Rhienna Cutler

"Ik heb lang moeten wachten voordat ik zwanger was. Mijn zwangerschap was één roze wolk. Maar toen onze dochter uiteindelijk geboren was, was mijn angst om dit babytje te verliezen zo groot dat ik er niet van sliep.

Toen het wiegje naast mijn bed stond sliep ik met mijn hand op haar buikje, om te voelen of de ademhaling wel gewoon doorging. En toen ze te groot werd voor de wieg ging ik ieder uur in haar ledikantje op haar eigen kamer luisteren en voelen of alles goed was.

Tot die ene avond dat ik op haar kamer kwam.

Daar zat mijn -overleden- schoonmoeder.

Ze had haar hand op de buik van mijn dochter en ze keek me aan. Ze zei: 'Het is goed. Ga maar slapen.'

Ik voelde een rust over me komen en wist dat ik alles kon loslaten. Ik ben nooit meer 's nachts gaan kijken. Mijn dochter is nu dertien, maar ik weet en mijn dochter weet ook, dat ze nooit alleen is. Het is goed zo."
=anoniem, naam en adres bij de redactie bekend=

Illustratie: gravure, circa 1883 'Balow, My Babe, Ly Stil and Sleipe'. R. H. Stoddard. High-resolution scan, restored by Constance McGuire. Copyright berust bij Constance McGuire.

"In een moeilijke periode waarin ik twee jaar geleden zat, was ik enorm verdrietig en voelde me ook zeer eenzaam. Ik liep op het strand om lekker uit te waaien en ik maakte een foto van de mooie lucht.

Eenmaal thuisgekomen bekeek ik op mijn gemak de gemaakte foto en zag allemaal gezichten in de wolk, ook een hondenkop, een konijn, een vlinder.

Maar wat voor mij heel duidelijk was was het gezicht van mijn opa! Heel bijzonder. Ik heb veel steun aan die foto gehad in die periode."
Lisette

De foto is genomen met mijn mobieltje dus niet helemaal van optimale kwaliteit. Het gezicht van mijn opa is linksonder in de witte wolk. De vlinder rechtsonder in de witte wolk. En verder zijn er veel gezichten te zien, eigenlijk overal als je goed kijkt. Niet iedereen ziet het. Mensen met een spiritueeloog kunnen het meestal wel zien. Als je op de foto klikt krijg je een grotere versie.

"Ik was mijn ring verloren, die heel veel voor me betekende. Een prachtige zilveren ring met 8 turkooise stenen ingelegd in de vorm van een oog. Door hem op een foto weer te zien wenste ik hem met heel mijn hart terug in mijn leven. Hoe kon me niet schelen... gewoon terug aan mijn vinger! Al bij de gedachte dat ik hem weer zou zien werd ik blij.

Een week later was ik in mijn rommelkast mijn berg lege plastic zakjes aan het opruimen, waar ik op dat moment eigenlijk helemaal geen tijd voor had. Maar ik moest... ik pakte wat zakjes uit een tas en opeens draaide mijn hand zich met de palm naar boven terwijl ik druk bezig was. Niet een logische houding, maar mijn hand werd een kommetje en toen viel de ring zomaar vanuit de lucht in mijn hand!

Ik wist niet wat ik zag en kon het bijna niet geloven, totdat tot me doordrong dat hij echt in mijn hand lag. Ik was zo blij als een kind en juichte van geluk.

Mijn wens was gehoord en de ring mocht terug aan mijn vinger. Achteraf bleek dat ik het maar drie dagen had gewenst en dat het een week duurde totdat het uitkwam."
Yvonne Ros, Amsterdam

"Een goede vriend van ons is een paar maanden geleden overleden na een lang ziek zijn. Tijdens zijn ziekbed heb ik vaak met hem gesproken over het 'leven' na de dood. Helaas geloofde hij daar absoluut niet in: 'dood is dood' was zijn motto.

Enige tijd nadat hij is overleden kwamen wij in contact met paragnost Trevor uit Almere. Vrij direct vertelde hij dat hij een boodschap van een pas overleden vriend wilde doorgeven. De boodschap was: 'Ik geloofde het niet, maar nu weet ik het zeker! Ik ben er en ik kan iedereen zien en horen, geweldig!'

De tranen sprongen mij toen in de ogen en ik was enorm blij om zo direct de bevestiging te mogen horen."
mevrouw Klaassen, Rotterdam

"Ik was 16 jaar en stond boven in mijn slaapkamer. Ik was zo intens verdrietig, zag het nut van het leven niet meer, vond dat ik er beter niet meer kon zijn, dankzij alle nare ervaringen die ik had meegemaakt en nog meemaakte.

Ik geloofde nergens meer in, niet in het leven, niet in mezelf, in niemand. Mijn hart huilde en was verwond, waardoor ik besloot uit het raam te springen zodat ik te pletter zou vallen op de grond beneden.

Toen ik op het punt stond te springen, was er een stem die luid en duidelijk sprak: "José nee". Dit herhaalde zich drie keer: "José nee". Ik schrok vreselijk en ging weer snel naar binnen, ik controleerde overal wie dat geroepen kon hebben, maar er was niemand thuis.

Vele, vele jaren later begreep ik pas dat het de stem van God geweest was, die me gered had. Het was nog niet mijn tijd!!!! Dank je God!!"
José Bouwmans, Deurne

"Mijn wonder vond plaats tijdens mijn jeugd in een nieuwbouwwijk. We woonden in een drive-in huis, wat betekent dat beneden de garage is en op de eerste verdieing de woonkamer. Op een dag, ik was een jaar of zeventien, hoorde ik een vreemd geluid. Ik dacht aan het geluid van een vogel die vastzat in de schoorsteen, dus daar keek ik als eerste. Niks.

Het geluid leidde mij de trap af naar de voordeur. Ik opende de buitendeur en haaks erop de deur naar de garage. Het geluid leek uit de ruimte boven de voordeur te komen. Of eigenlijk de ruimte boven de mat. Een verlaagd plafond waar een buitenlamp tegenaan was geschroefd. Via de garage kon ik zien dat er een loze ruimte bestond die boven de garagedeur was afgesloten met een plank. Ik haalde een keukentrapje tevoorschijn en nadat ik nogmaals had vastgesteld dat het geluid vanuit deze ruimte leek te komen, schroefde ik de plank met veel moeite los.

Ik haalde de plank weg en trof een vogel. Een levende vogel die met zijn vleugels uitgespreid de zijkanten raakte van de kleine ruimte. Ik pakte de vogel, riep mijn vader erbij en liet de vogel los. Hij huppelde wat, was even gedesorienteerd maar vloeg toen toch weg. Het was een merel of een spreeuw. Een hele gewone vogel. Maar op een heel ongewone plek.

Ik heb een zaklantaarn gepakt en heb de ruimte bekeken. Zestig centimer breed, twintig centimeter hoog en 1,20 meter diep. Vier zijkanten hout, twee zijden steen. Naden die goed aansloten, geen vuiligheid of vocht. Heel weinig vogelpoep. Enkele afgeknipte electriciteitsdraden die nog stammen uit de tijd van de bouw van het huis, tien jaar eerder. Ik was de eerste die deze ruimte in tien jaar opende. En toch bevond er zich een levende vogel die, zo is mijn stlellige overtuiging, zich daar een paar uur eerder nog niet bevond.

Totaal en fysiek onmogelijk. Maar echt gebeurd."
Marc, via e-mail

foto spreeuw: Wikipedia

"Mijn planten, waarvan ik hou, hadden een week lang geen water gehad door de drukke dagen. Plotseling keek ik na0ar die plantjes en dacht in mezelf: 'Straks geef ik ze wel water, ik maak tijd ervoor. Ik keer me om en het begint te regenen!"
Indra, via e-mail

"Het was in de winter van 1965. Ik woonde thuis bij mijn ouders en was bezig mij op te knappen voor de spiegel. Het was 7.00 uur in de ochtend. Ik keek even naar buiten in het donker naar het onbebouwde veldje, ongeveer 100 meter van het raam. Tot mijn verbazing zag ik een flatgebouw. Op de onderste verdieping zag ik een verlichte ruimte met mensen aan tafels. Toen ik even later weer keek was alles weer donker en was er geen flat meer te zien.

Een jaar later werd er gebouwd en... inderdaad een flat. Tot mijn verbazing zag ik dat de onderste verdieping een bejaardenhuis was met... oude mensen aan tafel en stoelen, in een verlichte ruimte, precies zoals ik 'gezien' had. En nu komt er nog iets; ik woon momenteel in deze flat, net boven het bejaardenhuis!"
De heer J.L. van Schaagen

"Tijdens een intensieve ademsessie kwam ik in een fontein van goud licht te staan, zo intens, zo prachtig..."
De heer Ronald Jonker