Ik heb mijn dochter, Indra(6), van de zomer door middel van mijn eigen ervaring (van horen zeggen), laten kennis maken met haar eigen energie. Toen ging ze spelen met de energie tussen haar handen. Ik vond het zo mooi om te zien dat ze hier interesse voor had, ze had er echt aandacht voor, het interesseerde haar.

Omdat we er zelf eigenlijk weinig kennis van hadden gebeurde er verder eigenlijk niets mee. Tot voor mij persoonlijk iets heel bijzonders gebeurde. Ik was van een paard gevallen tegen een boom aan... ergens wist ik dat dat zo echt had moeten zijn. Ik had een soort schok ervaring nodig. Achteraf kan ik zeggen dat het wel heel erg bijzonder was. Ik had na de val behoorlijk pijn en wist dat het vooral de volgende dag alleen maar erger zou zijn. Na de val tintelde mijn hele lijf, thuis was dat zo heftig dat ik niets anders kon dan achterover op de stoel gaan zitten en het gebeuren (tintelen) over me heen moest laten komen. Het voelde toen alsof ik een warmte om me heen kreeg, een soort cocon.

Ik moest eten maken en Indra naar bed brengen, de pijn werd zo heftig dat ik enkel stil op de bank ben gaan liggen. Na verloop van tijd moest ik opstaan en merkte dat ik een enorme dorst had, heb veel water gedronken en fruit gegeten. En toen kwam het bizarre... in eens was de pijn totaal verdwenen! Zelfs de volgende dag was er niets meer! Ik heb inmiddels ondervonden dat ik hier met niemand over kan praten, ze begrijpen me niet. En dat vind ik zo jammer, niemand om dit wonder mee te delen. Ik had geen enkele ervaring met reiki, alleen dat ik wist dat het er was.

Over het boek:
Ik was bang dat mijn dochter er geen interesse in zou hebben, ze heeft zo haar sterke voorkeur voor bed verhalen... Het boek spreekt haar qua kleur en tekeningen niet erg aan. Maar als ik zeg dat ze naar bed moet dan begint ze meteen over het boek. Voor haar is het een doe-boek. Na de eerst paar bladzijde kreeg ze de behoefte om te praten over de zon en haar kracht en haar werking wat betreft de aarde.

De tweede keer, ze heeft aan een paar bladzijden genoeg, wilde ze actief zelf dingen gaan visualiseren en kwam dan ook met hele verhalen over wat ze zag. De derde, tot nu toe de laatste keer, wilde ze al gauw stoppen om weer te gaan visualiseren. Ze wilde zich ook gaan aarden, samen met mij. Ze werd lacherig en we stonden op een gegeven moment in elkaars armen. Eerst legde ze haar handen op mijn hoofd en toen ging ze visualiseren. Ze vertelde haar ervaringen en het viel mij op dat het naar mijn idee wel leek alsof ze onder hypnose was. Ze was in een andere tijd op een andere plaats. Voor haar is dat heel prettig om te doen.

Ik ben heel benieuwd hoe het verder met haar en het boek gaat. Ik weet wel dat het heel waardevol voor haar is! Ik ben godsgruwelijk blij dat er zo'n boekje is, dat je zo makkelijk samen tot iets essentieels kunt komen! Het boek is een poort naar het zijn van mijn dochter, wat ik wel wist, maar niet kon helpen openbaren, niet zo simpel als het nu lijkt.

Babette