Opgewarmd (kerst 2006)

Mijn beste vriendin woont bijna exact aan de andere kant van de wereld. Je kunt je natuurlijk afvragen of je iemand die je al tien jaar slechts eens in de twee jaar ziet een beste vriendin kunt noemen. Maar toen zij beviel van haar eerstgeborene en ik haar 'toevallig' 10 minuten na de geboorte op haar mobieltje belde omdat ik zo sterk aan haar moest denken, realiseerden we ons allebei dat een afstand van een halve wereld geen obstakel hoeft te zijn om een diepe band met iemand te voelen.

Nu het weer tijd wordt voor het schrijven van de jaarlijkse kerstkaarten zie ik daar, na de drukte van drie kinderverjaardagen en Sinterklaas, eerlijk gezegd een beetje tegenop. Door de jaren heen verzamelen zich steeds meer mensen in je vriendenkring en hoewel er een groep is waarmee het contact verwatert, lijkt de kerstkaart juist het uitgelezen medium om weer eens iets van je te laten horen, zonder dat daar meteen verder contact tegenover hoeft te staan.

Maar het is zo obligaat, en bovendien: mijn goede vrienden wéten toch wel dat ik aan ze denk ook al stuur ik geen kerstkaart? In een poging mezelf een middag werk en een stijve hand uit te sparen grijp ik ieder argument aan dat mijn schuldgevoel over het niet-sturen van kerstkaarten de kop kan indrukken. Maar dat lukt niet, want ook al is het wellicht obligaat, het zijn de mores van de cultuur waarin we leven. En uiteindelijk wil ik mijn vrienden niet het gevoel geven dat ik ze niet belangrijk genoeg vind om zelfs maar een simpel kerstkaartje te sturen.

Want vriendschap ontstaat misschien bij de gratie van toeval - naast elkaar gezet worden in de klas, tegelijkertijd zwanger zijn, in hetzelfde voetbalteam zitten - maar ik ben het niet eens met de conclusie van popgroep Het Goede Doel dat vriendschap een illusie is.

Vriendschap is juist één van de weinige dingen die echt waardevol zijn. Denk maar eens aan een goede vriend of geliefde. Als die gedachte jouw hart vult met blijdschap, dan weet je dat de illusie juist ligt in het idee dat banden verbroken kunnen worden door afstand, tijd of zelfs dood. Als je nu, op dit moment, warmte voor die vriend voelt realiseer je je dat de kracht van vriendschap sterker is dan welk aards obstakel ook. Het is een kracht waaruit je kunt putten als je je ellendig voelt, ook al kun je op dat moment niet daadwerkelijk met die vriend of geliefde spreken.

En dan realiseer ik me dat kerstkaarten schrijven eigenlijk heel leuk is, juist voor jezelf. Even, al is het maar heel even, sta je stil bij iemand, denk je even terug aan gedeelde ervaringen, aan blije herinneringen. Het is leuk om een kaartje te ontvangen en te weten dat iemand aan je gedacht heeft, maar het is veel leuker zelf aan iemand te denken. Na een middagje kerstkaarten schrijven heb ik wellicht een stijve hand, maar ook een opgewarmd hart.

Ik wens jou en je vrienden warme feestdagen vol kerstkaarten toe!

Liefs van Edith, moeder van Rhuben (9), Saffier (7) en Juup (5)