Douche, of: hoe mama's tóch kunnen mediteren

Toen mijn kinderen kleiner waren vond ik het altijd ontzettend moeilijk om een moment te vinden om te mediteren. Stond ik om 6 uur op, dan was er altijd wel één of andere baby die begon te huilen. Wilde ik 's avonds mediteren als iedereen in bed lag, dan viel ik zelf prompt in slaap. Kijk, een kleine meditatie van 1 of 2 minuten, met de kinderen spelend aan mijn voeten, dat ging zonder problemen. Maar ik heb het hier over langere perioden van afgezonderde concentratie.

Meditatie is een begrip dat vaak overschat wordt. Veel mensen denken bij meditatie aan Yogi’s die zich hoppend door de ruimte verplaatsen, of aan monniken die zich 10 jaar lang laten inmetselen, of aan een soort trance-toestand. Dat kan allemaal ook, maar voor mij is meditatie simpelweg een manier om contact te maken met mijn diepere kern en van daaruit na te denken over het leven. Meditatie heeft mij in mijn leven zoveel gebracht: ideeën, een geweldige naam voor een boek, inzichten, oplossingen voor problemen. Maar vooral ook: de waarheid over mezelf ontdekken. Het was, in die periode van gestoord-worden-door-kleine-kinderen, alsof ik afgesneden werd van een wezenlijk deel van mezelf.

Totdat ik de douche ontdekte! Uiteraard was ik al eerder in mijn leven onder de douche geweest. Sterker, de koestering van het warme, langs mijn blote lijf stromende water is voor mij altijd al een zeer aantrekkelijke sensatie geweest – vriendinnen die met mij samenwoonden zorgden altijd dat ze vóór mij douchten, omdat de tijdspanne die ik onder de douche spendeerde niet alleen volkomen onvoorspelbaar was maar doorgaans ook langer duurde dan hun ochtendschema hen permitteerde.

Nu echter was ik op een win-win situatie gestuit: niet alleen had ik een excuus om lekker lang onder de douche te blijven, maar ik had ook de ideale meditatieplek gevonden. Want wat ik ontdekte is dat de kinderen de douche als een natuurlijke barrière zagen: als mama onder de douche staat, dan heb je er niets aan. En dus speelden ze dan altijd lekker in de badkamer of op hun kamertjes.

Sindsdien is de douche mijn meditatieplek geworden, en het warm stromende water, waar dat voor anderen misschien wierook of kaarsen zijn, de bondgenoot die mij helpt vervoeren naar dat wezenlijke plekje in mijzelf waar alleen liefde, vrede en vertrouwen heersen. Als herboren en vol levenslust voor de rest van de dag stap ik altijd uit de douche.

Het enige nadeel is dat mijn meditaties niet CO2-neutraal zijn. Over dat probleem moet ik nog even mediteren...

Doe mij zo'n kwast!

Ik ben zeker niet de eerste, en zal zeker ook niet de laatste columnist zijn, die zich waagt aan bespiegelingen over dat vreemde onderwerp tijd.

Ik ben bijna tien jaar moeder, realiseerde ik me toen ik vannacht met twee zieke kinderen in bed lag, nadat ik in het holst van de nacht al bezig was geweest om door braaksel vervuild beddengoed te vervangen en ik vanwege slaapgebrek - eveneens veroorzaakt door de bacillen die mijn kinderen teisteren - hallucinerend een kind op de rug klopte. Beelden van die tien jaar trokken aan mij voorbij en ik vroeg me af hoeveel seconden het zou duren voordat de eerste zijn of haar spullen zou pakken en mij vrolijk uitzwaaiend zijn of haar toekomst tegemoet zou treden.

Is het een soort beschermconstructie van moeder natuur, dat die tijd met je kinderen zo razendsnel voorbij trekt opdat je het minder erg vindt om een paar nachtenlang - futiliteit op de zestien tot twintig jaar dat ze bij je zijn - jezelf volledig op te offeren ten bate van de gezondheid van je kind?

Hoe dan ook, ik zat op bed en voelde de jaren door me heen trekken. Toen ik nog ergens onderin de dertig was, met huid en billen strak, keek ik misprijzend naar die dames die zich voor duizenden euro's lieten verbouwen. Maar op een dag stond ik voor de spiegel en zag een rimpel die volhardend vast bleef zitten - precies tussen mijn ogen, alsof ik voortdurend kwaad de wereld in kijk. Ik bedoel, overal op mijn gezicht mogen de rimpels komen, maar niet precies DAAR!

Mijn eerste gedachte was dan ook: BOTOX! Doe mij die botox! Mijn principes vlogen bijna stante pede de laan uit en hoewel ik me (nog?) niet gewaagd heb aan zo'n spuit, zijn de eerste potjes afgrijselijk dure crème - biologisch, opdat ik niet te ver van mijn principes afdwaal - op onverklaarbare wijze ons huis binnengedrongen. (En ik moet zeggen: ze helpen wel.)

'Mama, jij bent de mooiste vrouw van de wereld!' zei een van mijn kinderen laatst. Dat biedt soelaas, hoewel ik me er wel degelijk van bewust ben dat ze zich over een paar jaar in afschuw van mijn kapsel, kledingkeuze en rimpelig hoofd volledig van mij af zullen keren, om pas jaren later, als ze zelf tegen de veertig lopen en de foto's uit hun kindertijd bekijken, te concluderen dat hun moeder toch mooier was dan ze zich herinnerden.

Van de week ontdekte ik een fascinerend hulpmiddeltje in mijn queeste om mijn veroudering uit te stellen - op beeldmateriaal althans - en door mijn nageslacht herinnerd te worden als een immer jong en fris uitziende moeder: photoshop. Vrolijk photoshop ik mijn gezicht tien jaar terug in de tijd. Nu alleen nog ontdekken waar je in het echte leven zo'n magisch kwastje kunt krijgen...

Eindelijk uit!

Het grote voordeel van ouders die aan de andere kant van Nederland wonen, zeker als ze hun oude huis nog niet hebben ingeruild voor een kek flatje teneinde al globetrottend de overwaarde van hun huis op te souperen, is dat je er nog eens op vakantie kunt gaan. De toegevoegde waarde van mijn ouderlijk huis is dan nog eens dat het vlakbij zee ligt. Maar vooral het feit dat ik geen huishoudelijke parafernalia hoef mee te slapen vermindert de initiële vakantiestress die bij een kampeer- of huisjesvakantie nogal eens tot wanhoop drijft. Het is heerlijk om eens even helemaal niet te hoeven nadenken - zelfs een setje tandenborstels ligt al standaard bij mijn ouders.

Bovendien draagt de bekendheid met het territorium nog verder bij tot diepe ontspanning. Vorig jaar, toen we volop avonturierden door met de kinderen door Azië te trekken, waren we voortdurend bezig uit te vinden waar we gingen slapen, hoe alles werkte, waar we gingen eten... In ieder land moest je niet alleen kennis maken met andere mensen, talen, voedsel en gebruiken, ook de lokale munteenheid moest steeds weer omgerekend worden. Dat ging dan van Bat, Kip, Dong of Riel eerst naar de dollar, dan naar de euro om - ja, ik beken - uiteindelijk te worden geconverteerd in guldens (om het proces nogmaals te herhalen als ik echt niet kon geloven dat we met z'n vijven voor 4 gulden een uitgebreide warme maaltijd hadden genuttigd - daar kom ik op het strand van Noord-Holland echt niet mee weg als ik slechts drie ijsjes wil afrekenen).

Tja, een groot verschil met die tropische oorden is natuurlijk wel het weer. Maar zelfs het feit dat het deze weken al herfst lijkt mag de pret niet drukken. De kinderen genieten sowieso van het strand, de zee en de schelpen, en ook al lig ik te vernikkelen met een windjack en een lange broek, als de kinderen het naar hun zin hebben, hebben de ouders dat ook.

Een vriendin, die in Twente vlakbij mij woont, is ook begunstigd met een bij het strand wonende moeder, twee dorpen verder dan de mijne. Al een jaar proberen wij al om met z'n tweeën te gaan stappen, maar diverse werk-, sociale en gezinsperikelen van ons zowel als onze partners voorkwamen dit tot nu toe. Nu echter ruiken wij onze kans: het grootste voordeel van op vakantie gaan bij je ouders is natuurlijk de in-house oppasservice. Gelukkig slaapt mijn moeder tegenwoordig door als ik thuiskom.

Tijger

De eerste keer dat ik in de krant stond was ik vijf jaar oud. Ik had daarvoor niets hoeven doen; ik was als honderdste lid geworden van de net nieuw opgerichte honk- en softbalvereniging in mijn woonplaats, de Foresters. Ik kreeg een handschoen en een bal en de belofte dat ik een leuke tijd zou krijgen. Vijfjarigen beginnen niet meteen met softbal, die gaan eerst op peanutbal. Het was de ideale sport voor het dromerige kind dat ik was: even slaan, stukje rennen, uitgetikt worden en weer lekker in de dug out zitten kijken. Ik werd opgesteld in het verre veld. Eén wedstrijd herinner ik me nog goed. We speelden uit bij de Herons. Ik stond lekker in het verre veld, een beetje op mijn handschoen te kauwen en om me heen te kijken, totdat mijn naam ineens geroepen werd door wel tien ouders. Ik keek naar ze, wat zou er aan de hand zijn? “Achter je, achter je!” Ik verwachtte één of ander dier, maar nee, drie meter achter mij lag de bal op de grond. Hoe was die daar nou terecht gekomen?

Toegegeven: zonder vrijkaartje was ik niet op het idee gekomen om te gaan, maar toen ik vorige week bij de Tex Town Tigers op de tribune zat om naar de WK Softbal Junioren te kijken kon ik mijn hart ophalen. Ruim tien jaar peanut- en softbalherinneringen kwamen boven terwijl ik me verheugde over het hoge niveau van de wedstrijden. Ik raak altijd enorm geïnspireerd van topsporters, die hun eigen grenzen steeds verder oprekken en die, als het er op aankomt, niet alleen het fysieke, maar vooral ook het mentale uithoudingsvermogen hebben om te excelleren. Iets wat we in Nederland bijna helemaal de rug toegekeerd hebben, bedenk ik me als ik lees dat de beste Nederlandse scholieren en studenten slechter scoren dan vergelijkbare jongeren elders in Europa. We zijn zo gefocust geraakt op samenwerking en sociale vaardigheden en staan zo negatief ten opzichte van verliezen, dat iedere vorm van competitie wordt vermeden. Zo niet bij de Japanners. Ik zie de Japanse tweede honkvrouw een fatale fout maken tegen de Venezolanen en meedogenloos wordt ze door haar coach gewisseld. Niet leuk, maar de competitie met de secundaire tweede honkvrouw dwingt haar wel tot excelleren, mocht ze weer opgesteld worden. De innerlijke motivatie om het beste uit jezelf naar boven te halen is veel moeilijker aan te wakkeren als je niet in een concurrentieveld zit. Het prikkelt me, merk ik, dat element van competitie dat de zen-Edith zo uit haar leven gebannen heeft.

De eerste keer dat ik een homerun sloeg was ik acht jaar oud. Ik had daarvoor heel veel getraind. De homerun maakte de dromerige Edith voorgoed wakker: het smaakte naar meer. Die lekkere smaak ben ik verloren – en stiekem wil ik ‘m weer terug. Ik zag al dat de Tigers een recreantenteam hebben...

MotherPower op Moederdag

Moederdag komt er aan - op school zijn ze voor de vakantie al druk bezig geweest met het knutselen van de onvermijdelijke, maar altijd schattige frutsels. De moeders die ik spreek, en ikzelf trouwens ook, zijn al druk doende diverse hints bij hun echtgenoten achter te laten, zodat manlief de grote dag niet vergeet (of tenminste, niet op zondagmorgen wakker schrikt en wij het met uit het park geplukte bloemen of een nietszeggend tankstationcadeautje moeten doen).
En onszelf? Voor ons is er nu de website MotherPower, om even aan bij te tanken!

100 x Bericht van een Mammie

Wil je ook iedere maand een leuke column lezen van thuiswerkmama Edith, lezen over de ervaringen van andere mama's, op de hoogte gehouden worden van veranderingen op de website www.wahm.nl, leuke links ontvangen en thuiswerktips & trucs toegestuurd krijgen?
De feestelijke, 100ste editie van Bericht van een Mammie verschijnt volgende week. Voor abonnees zijn er leuke prijzen te winnen, dus mis 'm niet! Abonneer je nu gratis op Bericht van een Mammie: vul rechtsboven je e-mailadres en naam in en klik op 'Abonneer me nu!'.

Edelstenen vertellen

De tekenen zijn duidelijk zichtbaar in mijn huis: een waar slagveld van Playmobil siert de vloer van de woonkamer, een krat wasgoed wacht vergeefs op een boutje, een stapel post, ongelezen kranten en ander papiermateriaal verhuist voortdurend van de ene onhandige naar de andere in-de-weg-liggende plek. In de vuilnisbak bevinden zich lege pizzadozen en andere sporen van kant-en-klaar gemak. De slingers van een kinderverjaardag hangen nog, net als mijn wallen van het chronisch tekort aan slaap.

Nee, er is geen detective voor nodig om te zien dat deze mama éven wat anders aan haar hoofd heeft... We hebben het namelijk over een thuiswerkmama-met-deadline. En thuiswerkmama's kunnen nou eenmaal niet om 5 uur de deur achter zich sluiten om pas de volgende dag om 9 uur weer verder te gaan met hun werk. Thuiswerkmama's hebben hun werk altijd dichtbij. Dat is makkelijk, want je kunt zo ook om 6 uur 's ochtends in je pyjama even wat doen. Of 's avonds om 10 uur. In het geval van een deadline of wanneer een project meer tijd kost dan verwacht, hoef je geen rekening te houden met sluitingstijd van BSO of crèche. Een stamppot prakken terwijl de kinderen aan tafel aan het kleien zijn kan heel goed samengaan met telefoneren met een uitgever in Amerika. En omdat je moeder bent, ben je er ook voor je kinderen: dat gaat bijna automatisch door, ook al heb je de avondvoorleestijd ingekort van 30 naar 15 minuten en wordt er ineens wel heel veel gecomputerd. Want er moet tenslotte altijd wel een tekening bewonderd, een wondje gekust, met het huiswerk geholpen of anderszins aandacht geschonken worden. Mijn kinderen profiteren zelfs van het feit dat ik alle nieuwe boeken en websites eerst uitgebreid op hen test - lees: gezellig samen op de bank voorlezen of met z'n drieën op mijn schoot op internet surfen.

Maar zoals moge blijken uit de toestand van mijn woonkamer is er één gebied, naast de eerder genoemde wallen, dat niet profiteert van een thuiswerkmoeder-met-deadline: het huishouden.
Smachtend ligt het op me te wachten, terwijl ik me haastig bezig houd met klanten, websites en inkopen. Totdat het onvermijdelijke gebeurt: nog vóór ik mijn deadline heb gehaald, word ik overvallen door een onbeheersbare behoefte om op te ruimen en schoon te maken. De druk van de deadline blijkt niet opgewassen tegen de smeekbede van mijn huis om ruimte en organisatie. Of is het mijn hoofd, dat smeekt om ruimte?

Hoe dan ook, pas nadat het huis is opgeruimd, uitgebreid met de kinderen is gespeeld en geknuffeld en een verse, heerlijke maaltijd is bereid (en opgegeten) krijg ik een geweldig idee voor de promotie van het boek 'stenen vertellen' dat deze week uitkomt.

Citaat

Om met een kind te praten, om hem te fascineren, is veel moeilijker dan het behalen van een verkiezingsoverwinning. Maar het geeft ook veel meer voldoening.
Colette (Frans auteur)

Wahmlinks

* Om een heleboel webwinkels van andere thuiswerkmama's te bezoeken kun je natuurlijk surfen naar het leukste winkelcentrum op internet: http://www.wahmplaza.nl Dé plek voor originele sinterklaascadeautjes, lekker makkelijk vanuit huis bestellen en je steunt je mede-wahms er ook nog mee. Een slimme Sinterklaas doet z'n inkopen op WahmPlaza!

* Carin van Riessen mailde: "Door het noodgedwongen thuis hebben moeten vertoeven is er een heel mooi product ontstaan en kan ik heden de hele wereld aan! Gesterkt door jouw boek heb ik daar ook aan door kunnen gaan, daarom hierbij mijn dank voor wat jij voor jezelf, en vele anderen hebt gedaan!"
Haar website is http://www.debetereverhalen.nl

* Iedere zondagavond presenteer ik een internetradioprogramma over spiritueel opvoeden. Kijk voor meer informatie of om je vraag te stellen op http://www.karmischopvoeden.nl

Waarom word jij wahm?

"Mijn jongste gaat ook bijna naar school, en ik wil graag weer iets doen op de arbeidsmarkt, maar wel dat ik zelf de touwtjes in handen kan houden, bv. de werkdagen en tijden. Ik ben misschien wat ouderwets, maar wil graag 's middags samen met ze een kopje thee blijven drinken!"
mevrouw Bokkerink, Hengelo

"Toen mijn dochter van 4 voor het eerst naar school ging, had ik daar veel moeite mee. Ik kreeg al last van het lege-nest-syndroom omdat ik niet nog een kind thuis had en ik mijn leven voor een groot deel op mijn dochter had ingericht. Na een moeilijke periode waarbij ik door een dal gegaan ben, besloot ik om iets voor mezelf te gaan beginnen. Ik ben creatief, kan goed foto's maken en heb een vader die een winkel runde. Daarop besloot ik een webwinkel in kadomanden te beginnen. Ik kan de tijd dat mijn dochter naar school nu goed gebruiken om mijn webwinkel te runnen."
Dorine Tienhoven, Cothen
* de winkel van Dorine is te vinden op http://www.wahmplaza.nl

Meer lezen over het wahm-schap? Surf dan direct naar http://www.wahm.nl

Waarom word jij Wahm?

"Nu nog vanuit idealisme en ik wil dit graag omzetten in een beroepsmatige activiteit. Ook al worden mijn kinderen groter, ik geloof niet dat ik huis en haard kan verlaten voor een baan buitenshuis. Ik geniet veel te veel van het leven thuis."
mevrouw Peschier, Noordwijkerhout

"Ik had geen plezier meer in mijn parttime baan en altijd tijd te kort. Nu werk ik vanuit huis en krijg ik betaald om mijn hobby uit te oefenen, namelijk het op maat maken van bruids-, gala-, feest- en theaterkleding."
mevrouw Corinne Roes, Nijmegen

Meer lezen over het wahm-schap? Surf dan naar www.wahm.nl

Warme mama

Nu begrijp ik het! Ik snapte al niet hoe het toch kwam. Maar nu ik gelezen heb dat zelfs de beren nog niet aan hun winterslaap begonnen zijn, is de waarheid in haar volledige hevigheid tot me doorgedrongen.

Vorige week was ik met de kinderen gaan schaatsen op de overdekte ijsbaan. Dikke wanten aan, sjaals om, rode neusjes en dito wangetjes. Twee uur lang gleden we over het ijs, om lekker koud maar voldaan de ijshal weer uit te stappen. En toen… woesj… een warme wind gleed langs onze ijskoude wangen. “Mama, mag ik mijn jas uit?” Is het toevallig dat zo’n winter als deze precies na de introductie van de film van Al Gore komt? Het zou toch wat zijn als we nu een langdurige, ijskoude winter gekregen hadden, de impact van zijn ‘An inconvenient truth’ was toch minder groot geweest.

Vorig jaar was ik bij een lezing over de geschiedenis van Lonneker (bij Enschede). Althans, de spreker had Lonneker als ankerpunt genomen om te laten zien hoe in vele miljoenen jaren de aarde voortdurend van aanzicht veranderd was. Zo lag Lonneker ooit eens aan zee, was het een woestijnachtig gebied en hadden loslopende gletsjers Lonneker ooit bijna bereikt. Ooit kon je van Lonneker naar Londen lopen en ooit kon je zelfs van Lonneker naar Lima lopen. Het perspectief van zo’n groter plaatje zet een mens wel aan het denken. Ik bedoel, ik zal de eerste zijn om te beamen dat we met z’n allen onze woonplaneet verschrikkelijk aan het bevuilen en uitputten zijn, maar is het niet erg arrogant om te denken dat wij mensen werkelijk een opwarming van de aarde kunnen bewerkstelligen – alsof moeder aarde niet zelf haar cycli van ijs- en warmtetijden kent en niet zelf haar verschuivingen van continenten regelt. Een flinke vulkaanuitbarsting kan meer betekenen voor de opwarming dan wel afkoeling van de aarde dan welke menselijke activiteit ook. Wij mensen willen natuurlijk dat alles bij het oude blijft, dat de wereld zo blijft zoals ze is, omdat ons dat veiligheid biedt. Maar de werkelijkheid is dat de aarde voortdurend in verandering is: de aarde dijt uit, India stuwt de Himalaya tot steeds grotere hoogtes en ondergronds verzamelt zich ergens een kolkende massa lava.

Betekent dat dan dat onze goede milieudaden nutteloos zijn? Natuurlijk niet. We moeten koste wat het kost voorkomen dat onze aarde verder opwarmt. We moeten weer terug naar echte winters. Want als beren in januari nog steeds denken dat het herfst is, dan denken onze lijven dat ook. En dat verklaart waarom het mij nog steeds niet lukt om die feestdagenkilo’s kwijt te raken - mijn lichaam is nog in haar natuurlijke, herfstelijke staat om extra vet op te slaan voor de naderende, schamel bevoorrade winter. Als dat niet stopt met die opwarming, ben ik over een paar jaar een rond tonnetje!

Opgewarmd (kerst 2006)

Mijn beste vriendin woont bijna exact aan de andere kant van de wereld. Je kunt je natuurlijk afvragen of je iemand die je al tien jaar slechts eens in de twee jaar ziet een beste vriendin kunt noemen. Maar toen zij beviel van haar eerstgeborene en ik haar 'toevallig' 10 minuten na de geboorte op haar mobieltje belde omdat ik zo sterk aan haar moest denken, realiseerden we ons allebei dat een afstand van een halve wereld geen obstakel hoeft te zijn om een diepe band met iemand te voelen.

Nu het weer tijd wordt voor het schrijven van de jaarlijkse kerstkaarten zie ik daar, na de drukte van drie kinderverjaardagen en Sinterklaas, eerlijk gezegd een beetje tegenop. Door de jaren heen verzamelen zich steeds meer mensen in je vriendenkring en hoewel er een groep is waarmee het contact verwatert, lijkt de kerstkaart juist het uitgelezen medium om weer eens iets van je te laten horen, zonder dat daar meteen verder contact tegenover hoeft te staan.

Maar het is zo obligaat, en bovendien: mijn goede vrienden wéten toch wel dat ik aan ze denk ook al stuur ik geen kerstkaart? In een poging mezelf een middag werk en een stijve hand uit te sparen grijp ik ieder argument aan dat mijn schuldgevoel over het niet-sturen van kerstkaarten de kop kan indrukken. Maar dat lukt niet, want ook al is het wellicht obligaat, het zijn de mores van de cultuur waarin we leven. En uiteindelijk wil ik mijn vrienden niet het gevoel geven dat ik ze niet belangrijk genoeg vind om zelfs maar een simpel kerstkaartje te sturen.

Want vriendschap ontstaat misschien bij de gratie van toeval - naast elkaar gezet worden in de klas, tegelijkertijd zwanger zijn, in hetzelfde voetbalteam zitten - maar ik ben het niet eens met de conclusie van popgroep Het Goede Doel dat vriendschap een illusie is.

Vriendschap is juist één van de weinige dingen die echt waardevol zijn. Denk maar eens aan een goede vriend of geliefde. Als die gedachte jouw hart vult met blijdschap, dan weet je dat de illusie juist ligt in het idee dat banden verbroken kunnen worden door afstand, tijd of zelfs dood. Als je nu, op dit moment, warmte voor die vriend voelt realiseer je je dat de kracht van vriendschap sterker is dan welk aards obstakel ook. Het is een kracht waaruit je kunt putten als je je ellendig voelt, ook al kun je op dat moment niet daadwerkelijk met die vriend of geliefde spreken.

En dan realiseer ik me dat kerstkaarten schrijven eigenlijk heel leuk is, juist voor jezelf. Even, al is het maar heel even, sta je stil bij iemand, denk je even terug aan gedeelde ervaringen, aan blije herinneringen. Het is leuk om een kaartje te ontvangen en te weten dat iemand aan je gedacht heeft, maar het is veel leuker zelf aan iemand te denken. Na een middagje kerstkaarten schrijven heb ik wellicht een stijve hand, maar ook een opgewarmd hart.

Ik wens jou en je vrienden warme feestdagen vol kerstkaarten toe!

Liefs van Edith, moeder van Rhuben (9), Saffier (7) en Juup (5)

Vertrouwen (sint 2006)

De schoenen! Onmiddellijk sla ik het dekbed van me af, spring mijn bed uit, race de trap af naar beneden, door de keuken, de keldertrap af. Ik gris drie cadeautjes van de plank - eigenlijk waren deze voor pakjesavond bedoeld maar de schoencadeautjes had ik nog niet ingepakt - sprint de keldertrap weer op, stoot mijn teen maar geef geen kik en duik dan de kamer in, terwijl ik de eerste voetstapjes al op de trap hoor. Zachtjes, maar met flinke vaart plant ik de cadeau's naast de schoenen, grijp de wortels en tekeningen en mik alles met één worp in de spelletjeskast. Op het moment dat ik het deurtje van de kast dichtdoe, gaat het licht aan.

Een klein meisje op blote voetjes wrijft met haar knuistje de slaap uit haar oogjes, haar knuffel hangt bengelend in haar andere handje. Naast haar staat haar grote zus, ook blootsvoets, met een serieuze blik alles in zich op te nemen: de wortels en de tekeningen zijn uit de schoenen verdwenen, ernaast liggen pakjes. Gelukkig, zie ik haar denken, we hebben gisteravond goed gezongen. Naast haar staat degene die het licht heeft aangedaan. Nou, staan kun je het eigenlijk niet noemen. In zijn te klein geworden pyjama springt hij wild op en neer en hij is de enige die enthousiaste kreten slaakt. Het is net alsof ze alle drie de magie nog even willen vasthouden, want een paar seconden lang komen ze niet van hun plek. In mijn hoofd maak ik een foto van dit mooie moment, en dan barst het los: een subtiele beweging van mij lijkt het startschot te zijn voor een race naar de schoenen. Gretig openen ze hun pakjes en kijken er dan tevreden naar.

Terwijl ik op een later tijdstip de wortels en tekeningen uit de spelletjeskast verwijder herinner ik me hoe heerlijk het is om volledig te vertrouwen... Om vol overgave te geloven in een kracht die buiten jezelf staat, maar die jou toch van binnen en van buiten kent. Wat is het toch zalig om je wensen in de handen van een ander te leggen en alleen maar hoeven te vertrouwen dat als je wens zuiver is en uit je hart komt, je zult krijgen wat je toekomt. Dankbaar voor alles wat mij is toegekomen kijk ik de kamer rond, en ik leg mijn geheime wensen in de handen van die kracht.

Om te kunnen vertrouwen moet je niet kijken naar de fysieke realiteit, naar dat wat we met onze zintuigen waarnemen. Zoals een vriendin laatst tegen mij zei: "We liegen niet tegen onze kinderen, Sinterklaas bestaat wel degelijk. Laat ze gewoon op hun eigen moment ontdekken dat we met z'n allen een prachtig spel spelen." En ze heeft gelijk, de Sint zit in de harten van alle vaders en moeders. En we spelen het prachtige spel van vertrouwen.

Liefs van Edith, moeder van Rhuben (8), Saffier (7) en Juup (5)