Vertrouwen (sint 2006)

De schoenen! Onmiddellijk sla ik het dekbed van me af, spring mijn bed uit, race de trap af naar beneden, door de keuken, de keldertrap af. Ik gris drie cadeautjes van de plank - eigenlijk waren deze voor pakjesavond bedoeld maar de schoencadeautjes had ik nog niet ingepakt - sprint de keldertrap weer op, stoot mijn teen maar geef geen kik en duik dan de kamer in, terwijl ik de eerste voetstapjes al op de trap hoor. Zachtjes, maar met flinke vaart plant ik de cadeau's naast de schoenen, grijp de wortels en tekeningen en mik alles met één worp in de spelletjeskast. Op het moment dat ik het deurtje van de kast dichtdoe, gaat het licht aan.

Een klein meisje op blote voetjes wrijft met haar knuistje de slaap uit haar oogjes, haar knuffel hangt bengelend in haar andere handje. Naast haar staat haar grote zus, ook blootsvoets, met een serieuze blik alles in zich op te nemen: de wortels en de tekeningen zijn uit de schoenen verdwenen, ernaast liggen pakjes. Gelukkig, zie ik haar denken, we hebben gisteravond goed gezongen. Naast haar staat degene die het licht heeft aangedaan. Nou, staan kun je het eigenlijk niet noemen. In zijn te klein geworden pyjama springt hij wild op en neer en hij is de enige die enthousiaste kreten slaakt. Het is net alsof ze alle drie de magie nog even willen vasthouden, want een paar seconden lang komen ze niet van hun plek. In mijn hoofd maak ik een foto van dit mooie moment, en dan barst het los: een subtiele beweging van mij lijkt het startschot te zijn voor een race naar de schoenen. Gretig openen ze hun pakjes en kijken er dan tevreden naar.

Terwijl ik op een later tijdstip de wortels en tekeningen uit de spelletjeskast verwijder herinner ik me hoe heerlijk het is om volledig te vertrouwen... Om vol overgave te geloven in een kracht die buiten jezelf staat, maar die jou toch van binnen en van buiten kent. Wat is het toch zalig om je wensen in de handen van een ander te leggen en alleen maar hoeven te vertrouwen dat als je wens zuiver is en uit je hart komt, je zult krijgen wat je toekomt. Dankbaar voor alles wat mij is toegekomen kijk ik de kamer rond, en ik leg mijn geheime wensen in de handen van die kracht.

Om te kunnen vertrouwen moet je niet kijken naar de fysieke realiteit, naar dat wat we met onze zintuigen waarnemen. Zoals een vriendin laatst tegen mij zei: "We liegen niet tegen onze kinderen, Sinterklaas bestaat wel degelijk. Laat ze gewoon op hun eigen moment ontdekken dat we met z'n allen een prachtig spel spelen." En ze heeft gelijk, de Sint zit in de harten van alle vaders en moeders. En we spelen het prachtige spel van vertrouwen.

Liefs van Edith, moeder van Rhuben (8), Saffier (7) en Juup (5)