Edelstenen vertellen

De tekenen zijn duidelijk zichtbaar in mijn huis: een waar slagveld van Playmobil siert de vloer van de woonkamer, een krat wasgoed wacht vergeefs op een boutje, een stapel post, ongelezen kranten en ander papiermateriaal verhuist voortdurend van de ene onhandige naar de andere in-de-weg-liggende plek. In de vuilnisbak bevinden zich lege pizzadozen en andere sporen van kant-en-klaar gemak. De slingers van een kinderverjaardag hangen nog, net als mijn wallen van het chronisch tekort aan slaap.

Nee, er is geen detective voor nodig om te zien dat deze mama éven wat anders aan haar hoofd heeft... We hebben het namelijk over een thuiswerkmama-met-deadline. En thuiswerkmama's kunnen nou eenmaal niet om 5 uur de deur achter zich sluiten om pas de volgende dag om 9 uur weer verder te gaan met hun werk. Thuiswerkmama's hebben hun werk altijd dichtbij. Dat is makkelijk, want je kunt zo ook om 6 uur 's ochtends in je pyjama even wat doen. Of 's avonds om 10 uur. In het geval van een deadline of wanneer een project meer tijd kost dan verwacht, hoef je geen rekening te houden met sluitingstijd van BSO of crèche. Een stamppot prakken terwijl de kinderen aan tafel aan het kleien zijn kan heel goed samengaan met telefoneren met een uitgever in Amerika. En omdat je moeder bent, ben je er ook voor je kinderen: dat gaat bijna automatisch door, ook al heb je de avondvoorleestijd ingekort van 30 naar 15 minuten en wordt er ineens wel heel veel gecomputerd. Want er moet tenslotte altijd wel een tekening bewonderd, een wondje gekust, met het huiswerk geholpen of anderszins aandacht geschonken worden. Mijn kinderen profiteren zelfs van het feit dat ik alle nieuwe boeken en websites eerst uitgebreid op hen test - lees: gezellig samen op de bank voorlezen of met z'n drieën op mijn schoot op internet surfen.

Maar zoals moge blijken uit de toestand van mijn woonkamer is er één gebied, naast de eerder genoemde wallen, dat niet profiteert van een thuiswerkmoeder-met-deadline: het huishouden.
Smachtend ligt het op me te wachten, terwijl ik me haastig bezig houd met klanten, websites en inkopen. Totdat het onvermijdelijke gebeurt: nog vóór ik mijn deadline heb gehaald, word ik overvallen door een onbeheersbare behoefte om op te ruimen en schoon te maken. De druk van de deadline blijkt niet opgewassen tegen de smeekbede van mijn huis om ruimte en organisatie. Of is het mijn hoofd, dat smeekt om ruimte?

Hoe dan ook, pas nadat het huis is opgeruimd, uitgebreid met de kinderen is gespeeld en geknuffeld en een verse, heerlijke maaltijd is bereid (en opgegeten) krijg ik een geweldig idee voor de promotie van het boek 'stenen vertellen' dat deze week uitkomt.