Doe mij zo'n kwast!

Ik ben zeker niet de eerste, en zal zeker ook niet de laatste columnist zijn, die zich waagt aan bespiegelingen over dat vreemde onderwerp tijd.

Ik ben bijna tien jaar moeder, realiseerde ik me toen ik vannacht met twee zieke kinderen in bed lag, nadat ik in het holst van de nacht al bezig was geweest om door braaksel vervuild beddengoed te vervangen en ik vanwege slaapgebrek - eveneens veroorzaakt door de bacillen die mijn kinderen teisteren - hallucinerend een kind op de rug klopte. Beelden van die tien jaar trokken aan mij voorbij en ik vroeg me af hoeveel seconden het zou duren voordat de eerste zijn of haar spullen zou pakken en mij vrolijk uitzwaaiend zijn of haar toekomst tegemoet zou treden.

Is het een soort beschermconstructie van moeder natuur, dat die tijd met je kinderen zo razendsnel voorbij trekt opdat je het minder erg vindt om een paar nachtenlang - futiliteit op de zestien tot twintig jaar dat ze bij je zijn - jezelf volledig op te offeren ten bate van de gezondheid van je kind?

Hoe dan ook, ik zat op bed en voelde de jaren door me heen trekken. Toen ik nog ergens onderin de dertig was, met huid en billen strak, keek ik misprijzend naar die dames die zich voor duizenden euro's lieten verbouwen. Maar op een dag stond ik voor de spiegel en zag een rimpel die volhardend vast bleef zitten - precies tussen mijn ogen, alsof ik voortdurend kwaad de wereld in kijk. Ik bedoel, overal op mijn gezicht mogen de rimpels komen, maar niet precies DAAR!

Mijn eerste gedachte was dan ook: BOTOX! Doe mij die botox! Mijn principes vlogen bijna stante pede de laan uit en hoewel ik me (nog?) niet gewaagd heb aan zo'n spuit, zijn de eerste potjes afgrijselijk dure crème - biologisch, opdat ik niet te ver van mijn principes afdwaal - op onverklaarbare wijze ons huis binnengedrongen. (En ik moet zeggen: ze helpen wel.)

'Mama, jij bent de mooiste vrouw van de wereld!' zei een van mijn kinderen laatst. Dat biedt soelaas, hoewel ik me er wel degelijk van bewust ben dat ze zich over een paar jaar in afschuw van mijn kapsel, kledingkeuze en rimpelig hoofd volledig van mij af zullen keren, om pas jaren later, als ze zelf tegen de veertig lopen en de foto's uit hun kindertijd bekijken, te concluderen dat hun moeder toch mooier was dan ze zich herinnerden.

Van de week ontdekte ik een fascinerend hulpmiddeltje in mijn queeste om mijn veroudering uit te stellen - op beeldmateriaal althans - en door mijn nageslacht herinnerd te worden als een immer jong en fris uitziende moeder: photoshop. Vrolijk photoshop ik mijn gezicht tien jaar terug in de tijd. Nu alleen nog ontdekken waar je in het echte leven zo'n magisch kwastje kunt krijgen...